میشل؛ کابوس صفت‌مداران
#والتر_میشل را با نظریهٔ
شناختی- عاطفی می‌شناسیم. در کتاب‌ها، جزوه‌ها، بانک تست‌ها و تست‌های کنکور با آن اعتقاد معروفش به
شخص- موقعیت بودنِ انسان‌ها، بارها به نحوی از انحا محبوب طراحان سؤال بوده است. میشل معتقد است که افراد، بهتر از بهترین آزمون‌های شخصیت موجود می‌توانند رفتار خودشان را
پیش‌بینی کنند. این یعنی یک طعنهٔ بزرگ به روانکاوان و صفت مدارانی که معتقد بودند رفتار انسان خیلی باثبات است. البته میشل از سال ١٩۶٨ حملهٔ خود به نظریهٔ صفات را ملایم‌تر کرده است. او بارها ادعا کرده که «من علاقه‌ای ندارم که روان شناسی را از مفهوم صفات، پاکسازی کنم، اما تمام حرف من این است که پیش‌بینی‌های کلی دربارهٔ افراد برمبنای صفاتی که دارند، نادرست است». بنابراین، میشل وجود صفات را نفی نمی کند، ولی مثلاً این‌گونه ادعا می کند که کسی که صفت آرام بودن را دارد شاید همیشهٔ خدا آرام نباشد؛ بسته به موقعیت و بسته به واحدهای شخصیِ شخص؛ و این یعنی همان تعامل شخص- موقعیت.
#کاظمی، مدرس #روان_شناسی
@psychology_quiztest
