یادداشت روز ۱/۵/۱۰ آخه چرا من بی پولی کم بود حالا مریضی هم | قصه صوتی کودک
یادداشت روز ۱/۵/۱۰
آخه چرا من بی پولی کم بود حالا مریضی هم اضافه شد از اون طرف بیکاری و..... دیگه خسته شدم. اینها حرفهای دوستم بود که با حالتی دلخور و غمگین از پشت تلفن با سرعت و عصبانیت برای من تعریف می کرد. مشکلات سخت و تلخ و زیادی هست و من تنها می توانم شنونده حرفهایش باشم. حرفی نداشتم بگویم. صبر کردم کمی آرام شد گفتم می توانی بیایی خانه ما؟ بیا اینجا پیش هم باشیم و حرف بزنیم و کنار هم شاید کمی حال و هوایت عوض بشود.
البته که خود من هم بعضی از آن مشکلات را دارم کمی قبل از این تلفن با برادرم حرف می زدم او هم حرفهایش بی شباهت به این صحبتها نبود. چرا که همه ما در یک جامعه زندگی می کنیم و به عبارتی همه دست به گریبان ماجراهایی شبیه به هم هستیم و دوست من تنها نیست. اما این زاویه دید ما آدمهاست که با یکدیگر متفاوت است و باعث می شود عرصه بر ما تنگ شود و از حوصله برویم و دنیا در نظرمان تیره و تار شود یا اینکه نه همچنان قدرتمند و با روحیه چالشهای زندگی را بپذیریم و به دنبال هموار کردن مشکلات باشیم. چنین برخوردی ناشی از توقعات خاص ما از زندگی است. اغلب ناخوداگاه انتظار داریم شادی و ثروت و خوشی و سلامتی و کار پر درآمد وخانه خوب و وسایل عالی و‌ماشین آنچنانی و فرزند خوب و باغ و ویلا و رفاه و تفریحات عالی و ووووو همه و همه در زندگی مال ما باشد. پر واضح است همه مشتاق داشتن چنین زندگی هستند. اما آیا واقعن ممکن است؟ چند نفر را تا حالا دیده ایم که زندگی شان چنین نمایی داشته باشد؟ پس مرگ و بیماری و غم و اندوه و بیکاری و کمبودها و مشکلات و ...غیر واقعی هستند و فقط برای آدمهای فضایی اتفاق می افتند؟ کافی است نگاهی به زندگی آدمهای اطرافمان بیندازیم تا ببینیم آنها هم کم و کسری های زیادی در زندگی دارند و فقط ترتیبش با یکدیگر فرق دارد. وقتی مشکلات و ناملایمات را لیست می کنیم و جلو چشممان قرار می دهیم باعث رنج و خود آزاری می شویم و بعد با بی صبری و بی قراری مرتب تکرار می کنیم چرا من چرا من .... این چرا چرا گفتنها آستانه تحمل ما را کم می کند و گویا با این‌کار فراخوان می دهیم تا درد و رنجهای بزرگتر و بیشتری را به زندگی دعوت کنیم. بهتر است از پنجره ای دیگر به زندگی نگاه کنیم تا کمتر رنج ببینیم. واقعیتها را بپذیریم و برای رهایی از هزار توی مشکلات و روبرو شدن با سختیها انسانهای توانمندتری از خود بسازیم. نه آنکه پنجه در پنجه روزگار به جنگ با زندگی برویم و خسته و ناتوان دوباره به صحنه بازگردیم.
"زندگى همین‌طور است؛ مسیرى است همیشگى با حوادثى که فراز و نشیب‌هاى آن را ایجاد مى‌کنند. تنها زمانى که از مسیر آرام زندگى خارج مى‌شویم، مسیرهاى جدیدى را کشف مى‌کنیم؛ مسیرهایى که طى کردنشان دشوارتر اما در عین حال جالب‌تر و غنى‌تر از مسیر همیشگى است که از سر راحتى آن را برگزیده بودیم..." کمی قبل از خوشبختی انیس لودیگ
