ولی خیلی بی‌انصافی‌ست که وقتی به یک آدمِ تلاشگر و سخت‌کوش می‌رسیم، بی آنکه در نظر بگیریم یک انسان هدفمند، گاهی اوقات حتی فرصتِ ساده‌ترین تفریحات و روتین‌های معمول را ندارد، یا چقدر قوی بودن و در سخت‌ترین مسیرها ماندن و ادامه دادن، به لحاظ جسمی یا روانی او را تحلیل برده و دشواری‌های این سبک زیستی تا چه اندازه خسته‌اش کرده، که چه شب‌ها که نخوابیده و چه روزها که بی‌وقفه کار کرده و فرصتی برای خیلی فراغت‌ها و مراقبت‌های معمول نداشته؛
زل بزنیم به خطوط آرامِ ایجاد شده روی پیشانی، سفیدیِ موها یا هر گونه تغییرات جسمی و با افسوس بگوییم: فلانی! چقدر پیر شدی!!!
کاش یک بار برای همیشه یاد بگیریم پیری و جوانی، چاقی و لاغری یا زشتی و زیباییِ آدم‌ها به ما مربوط نیست، مگر زمانی که بخواهیم با کلام و اظهار نظرمان، حال کسی را از آن چیزی که هست، بهتر کنیم،
نه خراب‌تر، فرسوده‌تر، غمگین‌تر!
t.me/ravanshenasiravansabz
instagram.com/nafistr66
