ای واعظان! نظر به شبِ تار ما کنید این چند تارِ موی رها را رها کنید اول به جیب های برهنه نگاهی و بعدا برای موعظه، ما را صدا کنید یک عمر روسری به گلومان گره زدید از کارمان گره، شده یک بار وا کنید؟ ترس از صدای فقر، وطن را گرفته است باید نمازِ وحشت از این پس به پا کنید آن نهرهای نابِ عسل در بهشت را اکنون به کامِ تلخ خلایق عطا کنید از جا که پا شوند بدل می شود به خاک کاخی که روی گُرده ی مردم بنا کنید •~رازِ گُل ســرخ 1.4K views , edited 03:28
