نقد مشترک دکتر محمد ربانی و خانم مینا علی‌اسلام. این نقد را دوستی برای من فرستاده است. نویسندگان را نمی‌شناسم و به گفته دوستم، یکی پژوهشگر ساکن ایران است و دیگری استاد دانشگاه در خارج از کشور، که در همکاری مشترکی این نقد را نوشته‌اند. این متن نشان می‌دهد که تو می‌توانی خارج از کشور هم باشی ولی فهم درستی از مختصات جامعه و نظام سیاسی ایران داشته باشی و فارغ از اغراض و منافع شخصی، بکوشی تحلیل و راهکاری واقع‌بینانه و در راستای منافع بلندمدت و بین نسلی ایرانیان ارایه کنی.
این نقد خیلی به دلم نشست؛ کوتاه، شفاف، ساختارمند، اخلاقی و کاربردی. انگار رنانی پس از نوشتن «صبر شادمانه» و خواندن انواع نقدها بر آن، حالا قلم به دست گرفته و دارد خودش را نقد می‌کند. یعنی اگر من خودم می‌خواستم امروز نقدی منصفانه و عملیاتی بر «صبر شادمانه» بنویسم متنی نظیر این می‌نوشتم. این متن را «نقد رنانی بر رنانی» یا «اعتراف نامه رنانی علیه خودش» بخوانید. وَه که چقدر گفت‌وگوی صادقانه و نقد منصفانه، دلپذیر است. دستمریزاد.
پیشنهادهای آخر متن به روشنفکران نیز بسیار دقیق و درخور شرایط ایران امروز است. همه اندیشمندان و روشنفکران و کنشگران و نیز اصحاب حکومت را به تامل و همفکری و اظهار نظر درباره این متن و پیشنهاد آن فرا می‌خوانم. از فعالان همدل در فضای مجازی نیز درخواست می‌کنم که این نقد را به دست همه آنان که باید، برسانند.
