یکی از غزلهای بسیار شیوای مولوی، جلال الدین الدین محمد بلخی است که زندگی شاد و پر نشاط عارفانه و عاشقانه را در آن به تصویر می کشد واعتقاد دارد این شادمانی در زندگی عاشقانه، بی آنکه علت بیرونی داشته باشد ،کاملا یک مفهوم درونیست .
پر واضح است که چنین شادمانی زمانی محقق می شود که آدمی در یک تعالی روحی، بی آنکه خود را با این و آن میزان و موزون کند، با خودش میزان کند. و به جای اینکه گنج مادون دنیا و تعلقات و تملقات پست دنیوی را به پای جسم و روح و جان خود ببندد تا او را قارون وار به زمین بکشد.بهتر است، موسی وار، فرعون منیت را از وجود خود بدور کند .
آنوقت به راحتی در درون خود، خواهد دید موسی و هارون خویش. و زندگی اش میزان خواهد شد با قانون خویش . خون او بر غم حرام خواهد شد و خون غم بر وی حلال. هر غمی هم گرد او گردید، در خواهد غلتید در خون خویش....
به اعتقاد #مولانا ، چنین مرتبه ای در وجود آدمی حاصل نمی شود جز به مدد عشق .
اساسا عشق ، از کلید واژه های مولوی در دیوان غزلیات و مثنوی او و بلکه فربه ترین و اصیل ترین کلید اوست که با آن تمامی قفلها و درهای بسته را می گشاید .
تصدیع بیش از این در شرح این غزل نمی دهم که موجب اطناب کلام شود و از زیبایی غزل بکاهد. با توجه به آشکارگی و وضوح ابیات غزل، ای بسا ،همین اندازه ی مختصر هم لازم نبود .
خوانش غزل مولانا با مطلع: «عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش ...» #خوانش: مالک رضایی #موسیقی زمینه: «افشاری»
#روز_نگار / در بازنشر پست ها امانتدار باشیم عضو شوید @rooznegar_ch
