آدمِ خوش بخت، طرف تاریک واقعیت را نمی‌بیند. هیاهوی زندگی‌اش، ص | کافه هدایت
آدمِ خوش بخت، طرف تاریک واقعیت را نمی‌بیند. هیاهوی زندگی‌اش، صدای موریانه مرگ را که وجودش را می‌جود، می‌پوشاند. خیال می‌کنیم ایستاده‌ایم، حال آن‌که در حال سقوطیم. اینست که حال کسی را پرسیدن، یعنی به صراحت به او اهانت کردن. مثل اینست که سیبی از سیب دیگر بپرسد: حال کرمهای وجود مبارکتان چطور است؟ و یا علفی از علف دیگر بپرسد: از پژمرده شدن راضی هستید؟ حال پوسیدگی مبارکتان چطور است؟
