وای بر من! زمان کجا رفته است؟ آیا در چاه هایِ ژرف غرق نگشته ام | کافه هدایت
وای بر من! زمان کجا رفته است؟ آیا در چاه هایِ ژرف غرق نگشته ام؟ جهان خفته است. آه، آه! سگ زوزه می کشد و ماه می تابد. همان بِه که بمیرم، بمیرم، اما با شما نگویم که دلِ نیمه شبی ام به چه می اندیشد. هم اکنون مُرده ام. کار تمام است. تارتَنَک، گِردَم چه می تَنی؟ خون می خواهی؟ آه، آه! ژاله فرو می چکد، ساعت فرا می رسد، آن ساعتی که در آن می لرزم و می افسُرم، آن ساعتی که می پرسد و می پرسد: « چه کس می باید خداوندِ زمین شود؟ چه کس خواهد گفت: چنین باید روان شوید، ای رودهایِ بزرگ و کوچک!» ساعت فرا می رسد. ای انسان، ای انسانِ والاتر، هشدار! این سخن بهرِ گوش های تیزِ است، بهر گوش هایِ تو_ نیم شبِ ژرف چه می گوید؟
