دادرسی عدلیۀ «مرحوم میرزا علی‌اکبر داور» و دادرسی عدلیۀ «انقلاب اسلامی» | ۹ دی ۱۴۰۱
دادگاه روز دوشنبه پنجم دی‌ماه رأی برائت من از اتهام «نشر اکاذیب علیه نیروی انتظامی» و رفع توقیف «روزنامۀ جهان صنعت» را صادر کرد. سرعت دادگاه در تصمیم‌گیری و ابلاغ احکام شگفت‌انگیز بود. رأی دادگاه برای من از طریق سامانۀ الکترونیکی قوۀ قضاییه ارسال شد. با زحمت زیاد رأی را در موبایلم توانستم بخوانم. جدای از اصطلاحات حقوقی و استناد به قوانین موضوعه، فایل پی‌دی‌اف رأی در سه‌صفحه و شامل هفتاد سطر (آری، درست خواندید، هفتاد سطر) می‌شد. آن ۷۰سطر با فونت ریز و فاصله بین خطوط هم در حد صفر، نوشته شده بودند.
آن‌مقدار که توانستم با دشواری بخوانم، متوجه شدم که مشروح اتهامات و بسیاری از مطالبی که من و آقای دکتر «محمدرضا سعدی» در دفاعیات خودمان گفته بودیم هم در حکم آمده بود. بخش دیگر حکم، باز تا آنجا که توانستم از میان آن هفتاد سطور ریز و بهم‌چسبیده سر در بیاورم، دلایل و مستندات دادگاه در برائت من و رفع توقیف روزنامه بود. البته گشتم ببینم مطالبی که در مورد عدلیۀ مرحوم «میرزا علی‌اکبر خان داور» و «دادگاه‌های انقلاب» گفته بودم هم چیزی در حکم آمده بود، که ذکری از آن‌ها نشده بود.
من واقعاً آدم طلبکار و بی‌چشم‌ورویی نیستم. با کمال خضوع و احترام از اعضای محترم هیئت منصفه، ریاست محترم دادگاه، مستشاران محترم و همۀ دست‌اندرکاران «شعبۀ ۹دادگاه کیفری مجتمع دادگاه‌های کیفری تهران» و جناب آقای دکتر «محمد رضا محمدی کشکولی»، ریاست محترم شعبۀ نهم، واقعاً و از ته دل سپاسگزاری می‌نمایم. درعین حال، برایم سؤال است که «چرا من هربار که با همین اتهامات («نشر اکاذیب»، «تبلیغ علیه نظام»، «تشویش اذهان عمومی» و...) در دادگاه‌های انقلاب محاکمه شده‌ام، هم دردادگاه‌های بدوی و هم در دادگاه‌های تجدیدنظر، همواره محکوم شده‌ام، اما در دادگاه‌های میرزا علی‌اکبر خان داور تبرئه شده‌ام؟
دوش در حلقۀ ما صحبت گیسوی تو بود تا دل شب، سخن از سلسلۀ موی تو بود
دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت باز مشتاق کمان‌خانۀ ابروی تو بود
