خوشحالی به مرگ دیگران، گونه‌ای خشونت احمدرضا احمدپور زما | سهام نیوز
خوشحالی به مرگ دیگران، گونه‌ای خشونت
احمدرضا احمدپور زمانی‌که آیت‌الله منتظری درگذشت، خیلی‌ها که امروز عزادار ابراهیم رئیسی هستند، خوشحالی کردند و رعایت شرایط روحی بازماندگان و شاگردان و علاقمندان و مقلدان او را نگه نداشتند. درباره هاشمی رفسنجانی، مهدی بازرگان، احمد خمینی و شماری دیگر از شخصیت‌ها نیز همین‌گونه.
امروز اما، کشته‌شدن جناب ابراهیم رئیسی و وزیر خارجه او و امام‌جمعه تبریز در سانحه اخیر در نقطه صفر مرزی که نتیجه همان آشفتگی مدیریتی کلان و میانی[آنتروپی در سیاست و در مدیریت] و البته شاید از پیامدهای تاثیرات تحریم نیز باشد، دست کم جریان سیاسی اصلاح‌طلبی و منتقدان نظام و خانواده یادشدگان، مقابله به‌مثل نکرده و حس خوشحالی از خود بروز ندادند.
هرکس که حس آزادگی و رستگاری در او زنده باشد، هرگز در مبارزه و چالش‌های پیش روی خود دست به دامان مرگ و ترور و خشونت نمی‌زند و از درگذشتن حریف خود نیز خوشحالی نمی‌کند؛ زیرا می‌توانست شرایط به گونه دیگری رقم بخورد! چنین کنشگرانی که راضی به مرگ کسی نیستند، اهدافی پاک و انسانی را دنبال می‌کنند و می‌خواهند، همگان همراه با عدالت زندگی کنند و در راهی که ناسپاسان و ستمگران پا گذاشتند، پا نمی‌گذارند.
در شرایط زندگانی عادی، بر بازماندگان کسانی که کشته داده‌اند و عزیزشان را از راه اعدام یا ترور از دست داده‌اند نیز نمی‌توان خرده گرفت؛ زیراکه باور دارند که به کشته‌هایشان و به خودشان ستم و ناعدالتی روا داشته شده است و خدا یا طبیعت، انتقام آنان را گرفته است؛ اما ای‌کاش، ازاین‌پس، راه بهتری برای اصلاح و دگرگونی پیش روی همه باز شود.
زی و خوی انسانی است که انسان را به خردورزی و پرهیزگاری و آشتی‌جویی می‌خواند و حکمرانی علمی و خردمندانه و دیگرخواهی را فرا می‌خواند: فراخوانی و آشتی‌جویی البته نه با ستم که به و با انسان‌بودن و پایداری در مرام انسانی. در حکمرانی خوب و علمی و خردورزانه و در جامعه پویا و همخواهی و دیگرخواهی، امید می‌رود که ویژگی‌های منفی خشونت‌گرایی، دیگرزدایی، کینه‌ورزی و انتقام‌جویی و تنفرپراکنی، رنگ ببازند و در هر انسانی، جایی برای فوران نداشته باشند.
نگارنده آرزو می‌کند در کشور ایران، دیگر هیچ جوانی و هیچ‌کسی را صرفا به‌خاطر اعتراض و حضور در خیابان‌ها نکشند یا بازداشت و ضرب‌وشتم نکنند و همانا آنان‌که در خیابان‌ها کشته شدند، نیز عزیزان کسانی بودند و چشم‌به‌راهانی داشتند؛ چنان‌که خانواده‌های داغدار رئیس‌جمهور و وزیر خارجه و خلبانان و امام‌جمعه تبریز نیز و بی‌گمان، برآیند (عاقبت) رفتارها و گفتارها نیز نتایجی دارند که اگر عدالتی نباشد تا رسیدگی شود؛ همانا طبیعت و خدای یکتا، پاسخ درخوری از پیش دارند.
آرزوی دیگر نگارنده این است که ازاین‌پس، کشتن را و کشته‌ها را، خودی و غیر خودی نکنند و به حرمت فرمان طبیعت، حرمت مردگان پاس داشته شوند چه آنان‌که همراهند و چه آنان‌که ناهمراه.
