#شعر الهی به مستان میخانه ات به عقل آفرینان دیوانه ات به دود | 🌸شکوفایی🌸
#شعر
الهی به مستان میخانه ات به عقل آفرینان دیوانه ات به دود دل صبح خیزان عشق ز شادی به اندوه گریزان عشق به اندوه پرستان بی پا و سر به شادی فروشان بی شور وشر به رندان سرمست آگاه دل که هرگز نرفتند جز راه دل به مستان افتاده در پای خُم به مخمور با مرگ در اُشتُلُم کز آن خوبرو چشم بد دور باد غلط دور گفتم که خود کور باد به صبری که در نا شکیبا بود به شرمی که در روی زیبا بود به عزلت نشینان صحرای درد به ناخن کبودان شبهای سرد که خاکم گل از آب انگور کن سراپای من آتش طور کن خدایا بجان خراباتیان کزین تهمت هستیم وارهان به میخانه وحدتم راه ده دل زنده و جان آگاه ده که از کثرت خلق تنگ آمدم به هرجا شدم سر به سنگ آمدم می ای ده که چون ریزیش در سبو برآرد سبو از دل آواز هو ازآن می که در دل چو منزل کند بدن را فروزانتر از دل کند از آن می که چون چشمت افتد برآن توانی در او دید حق را عیان از آن می که چون عکسش افتد به باغ کند غنچه را گوهر شبچراغ سحر چون نبردی به میخانه راه چراغی به مسجد ببر شامگاه بیایید تا جمله مستان شویم ز مجموع هستی پریشان شویم چو مستان به هم مهربانی کنیم دمی بی ریا زندگانی کنیم بیا تا بساقی کنیم اتفاق درونها مصفا کنیم از نفاق از آن می که چون ریزیش در سبو همه قل هو الله تراود از او
