همین او... هر روز ده‌ها نفر را می‌بینیم. آشنا یا غیرآشنا، مر | سالار صفائی
همین او...
هر روز ده‌ها نفر را می‌بینیم. آشنا یا غیرآشنا، مرد و زن. دختر یا پسر، پیر یا جوان. فرقی نمی‌کند. با برخی حرف می‌زنیم، ارتباط برقرار می‌کنیم و با برخی هم فقط از کنار آن‌ها رد می‌شویم. در خیابان چشممان به یک نفر می‌افتد، در تاکسی، اتوبوس و یا مترو کنار یک نفر می‌نشینیم و یا می‌ایستیم. در محل کار، پارک یا یک جلسه کنار یک نفر می‌نشینیم. او را می‌شناسیم یا نمی‌شناسیم مهم نیست. اینجا فقط یک چیز مهم است، چشم ما یک نفر را می‌بیند، شاید با او حرف بزنیم، شاید هم کنار او بنشینیم.
پس سه چیز مهم اینجا وجود دارد. چشمی برای دیدن، زبانی برای حرف زدن و کناری برای نشستن یا ایستادن. حال سوال اصلی این است. چقدر احتمال دارد (احتمال یک اندازه قابل مشاهده است) فردی که ما او را دیده‌ایم (هر کجا)، شاید با او حرف زده‌ایم (حتی در حد یک یا چند کلمه) و شاید کنار او نشسته‌ایم (حتی در فاصله بین دو ایستگاه اتوبوس) معشوقه، رویا و حسرت یک نفر دیگری بوده است که هرگز به او نرسیده. در واقع P احتمال اینکه فردی که چشم ما به چشم او می‌افتد، کنار او نشسته‌ایم و یا با او کلامی صحبت کرده‌ایم، آرزوی دست نیافتنی و رویای امیدوار به دیدن فرد دیگری بوده باشد؟
سوال ساده است. آدمی که از کنار ما می‌گذرد و یا به اقتضای زمان و مکان دمی کنار ما است، اندازه احتمال محبوبه و معشوقه بودنش چقدر است؟ چقدر احتمال دارد همین دمی که ما خواسته و ناخواسته کنار او قرار گرفته‌ایم، آرزوی فرد دیگری است که این محبوبه و معشوقه‌اش را فقط ببیند، کنار او بنشیند و رویایش این بوده با او حرف بزند؟ ابتدا هم گفتم، مرد و زن، پیر و جوان، فقیر و ثروتمند، معروف و غیر معروف، شهری یا روستایی، دختر یا پسر، فرقی ندارد. من از انسان حرف می‌زنم.
در یک مطالعه بر روی ۱۹ هزار نفر افراد ۳۵ تا ۷۵ ساله که داده‌های آن برایم ارسال شده بود، حدود ۸۴.۷ درصد افراد عشق و دوست داشتن (حداقل به یک نفر) را در زندگی خود تجربه کرده‌اند. حدود ۷۰.۱ درصد این افراد نیز به آن‌که دوستش داشته‌اند نرسیده‌اند و ۵۰.۹ درصد این افراد همچنان در فکر، خیال و رویای دیدن، حرف زدن و نشستن کنار آن‌که دوستش داشته‌اند، زندگی می‌کنند. عدد ۵۰.۹ درصد یک عدد بین‌المللی است. به نظر من این عدد به دلایل اجتماعی، فرهنگی و آنچه در جامعه ایرانی بر سر افراد ۳۵ تا ۷۵ ساله گذشته است، حتی بیشتر نیز هست. در قدیمی‌ها به دلیل نبود تکنولوژی که خبری از محبوبشان بگیرند یا با او به هر طریقی حرف بزنند و یا در افراد متولد دهه ۵۰ و ۶۰ به دلیل فضای بسته‌تر جامعه ایرانی، به ویژه برای دختران.
بنابراین خیلی ساده.
با احتمال نزدیک به ۵۱ درصد، فردی که کنار او می‌نشینید، با او حرف می‌زنید و یا چشمان او را می‌بینید، آرزوی دست نیافتنی، حسرت بر دل مانده و رویای زندگی فرد دیگری است. بنابراین با این محبوبه معشوقه هر طور که فکر می‌کنید بهتر و درست‌تر است، رفتار کنید، حرف بزنید و چشمان او را ببینید. گراف پد
