بسم الله غزل ٣٧٣ حافظ: [ یا علی! ] ای رُخت چون خُلد و لَع | هوالحکیم🌷محمدحسین صالحی
بسم الله غزل ٣٧٣ حافظ:
[ یا علی! ]
ای رُخت چون خُلد و لَعلَت سَلسبیل سَلسبیلت کرده جان و دل سبیل سبز پوشانِ خَطَت بر گِرْدِ لب همچو حورانند گِرْدِ سَلسَبیل ناوک چشم تو از هر گوشه‌اى همچو من افتاده دارد صد قتیل من نمى یابم مجال اى دوستان! گر چه او دارد جمالى بس جَمیل عقل، در حسنش نمى یابد بدل طبع، در لطفش نمى بیند بدیل معجز است این شعر یا سحر حلال هاتف آورد این سخن یا جبرئیل پاى ما لنگ است و منزل بس دراز دست ما کوتاه و خرما بر نخیل کس نداند گفت شعرى زین نمط کس نیارد سفت دُرّى زین قبیل حافظ از سر پنجه عشق نگار همچو مور افتاده زیر پاىِ پیل
یا علی! اى محبوبى که جمال و رُخسارت در زیبایى، بهشتى است که: «وَ ادْخُلِی جَنَّتِی» و لعل لبت در حیات بخشى و جان به عاشقان دادن، سلسبیل مى باشد! که: «عَیْناً فِیها تُسَمَّى سَلْسَبِیلًا» چشمان جذّاب و جذبه‌هاى جمالت در هر گوشه همچون منى فریفتگانت را صید مى کند و با ناوک مژگان و ظهورات جلالت ایشان را مى‌کُشد. عنایتى دیگر فرما و کُشتگان خود را از خاک بردار و حیاتى دوباره بخش تا تو را به تو مشاهده نمایند و حیرانت گردند ...
