کم کم بدون اعتراض از تو با دردهایم انس می گیرم از عشق می آیم به دنیایت در بسترت آرام می میرم تنها درختِ مانده در باغی روکرده طوفان،برگ برگت را ماندم به پایت،آه! باور کن گنجشکِ خیسِ روبه مرگت را دیری ست بی چون و چرا من هم تقدیرِ شومم را پذیرفتم هرشب به شعرت رنگ می بخشم هرروز از چشمِ تو می افتم در خود فرورفتی و کم حرفی از چشم هایت انتظاری نیست در سردسیرِ سرزمین تو بعد از زمستان ها بهاری نیست چیزی نمی پرسم مبادا! باز بغضِ عمیقم بشکند پیشت بیزارم از گردِ سپیدی که افتاده بر اندوهِ ته ریشت در سینه ام یک عمر می سوزی، زخمِ عمیقِ ماندگارِ من! جاری بمان تا آخرین صفحه در ماجرایِ گریه دارِ من صنم نافع دکلمه Telegram.me/sanamnafe 4.3K viewsedited 18:31
