«معیار ارزشمندی» نه کف‌زدن مردم مهم است و نه ابراز انزجارشان | ساسان حبیب‌وند
«معیار ارزشمندی»
نه کف‌زدن مردم مهم است و نه ابراز انزجارشان.
ارزش من را دیگران تعیین نمی‌کنند. من باید برای ارزشمندی خودم معیار داشته باشم. وقتی اساس و فلسفۀ زندگی‌ام جلوافتادن از آدم‌هاست، بخواهم یا نخواهم، به تأیید و تکذیب دیگران وابسته می‌شوم. حتی اگر پیوسته به من بگویند: «آفرین! خیلی خوب نمره گرفته‌‌ای، کارهای خوبی کردی»، مشکل اصلی‌ام حل نمی‌شود.
موضوع این است که وقتی من برای شما زندگی می‌کنم، شما اربابان من یا خدایان من هستید. این شما هستید که تعیین می‌کنید من خوشحال باشم یا نباشم؛ شب راحت بخوابم یا با قرص بخوابم.
فلسفۀ زندگی، شاد زیستن، پربار زندگی کردن و شکوفاشدن است، نه دریافت تأیید مردم، نه اول‌شدن یا به‌اصطلاح درخشیدن. هدف از زندگی، موفقیت نیست. هدف زندگی، شادمانی و شکوفایی است. حالا اگر در این شادمانی، موفق هم شدی که چه بهتر. اگر هم نشدی، چیز مهمی اتفاق نیفتاده است.
