2021-04-23 14:37:58
بر کدام جان باختهٔ فاجعهٔ ملی می‌گرید این ساز بی‌زمان؟
در خاوران، که یکی از گورهای جمعی محل دفن زندانیان سیاسی اعدام‌شده در کشتار ۱۳۶۷ است، ۱۰ قبر جدید کنده شده است. خاوران بعنوان نمادی از گورستان های بی شمار دیگر که جان سوختگان تابستان ۶۷ را بی هیچ نام ونشانی در بر گرفته است، تلقی شود؛ تا هر گز از یاد نرود که حکومت اسلامی در جای جای میهن ما گورستان های بیشماری از این دست را بر سینه سرزمین مان چنان زخمهای کهنه ای رویانده است….
شماری از خانواده‌های جانباختگان، صبح جمعه به خاوران رفته و دیده‌اند که ۱۰ قبر جدید در این محل کنده شده و در دو قبر هم به تازگی دو نفر دفن شده‌اند.
در روزهای اخیر گزارش شد که بهاییان تهدید شده‌اند که برای دفن عزیزانشان یا باید از فضایی باریکی که میان گورهای فعلی بهاییان وجود دارد استفاده کنند یا آنها را در محل گورهای دسته جمعی ۶۷ دفن کنند.
خانواده‌های اعدام ها و فعالان حقوق بشر می‌گویند رژیم «ولایت فقیه»به دنبال پاک کردن آثار اعدام‌های جمعی است.
به گفته خانواده جان باختگان، ۶۷ که به گورستان خاوران رفته‌اند قبرهای جدید عمیق هستند و به نظر می‌رسد دو تا سه طبقه باشند.
به گفته آنان کف قبرها با ریختن سیمان پوشانده شده است.
“بیداران”، یک گروه خانواده‌های کشته شدگان، درباره فشار مقام‌های حکومتی برای دفن بهاییان در گورهای جمعی کشتار ۶۷ گفته: “ما نسبت به هر تغییری در این خاک شریف حساس هستیم. و نمی‌گذاریم این سرزمین عزیز را که هزاران سرگذشت سر به نیست شده را در سینه نهفته دارد، از ما بگیرند.”
سیمین فهندژ سخنگو و نماینده جامعه بهائیان در سازمان ملل متحد گفت: “بهاییان نمی‌خواهند که به کسی بی‌احترامی کرده باشند. چون درد خاکسپاری بدون احترام را چشیده‌اند.”
بهائیان ایران پیوسته هدف آزار و اذیت دستگاه‌های امنیتی و قضایی هستند.
در مرداد و شهریور ۱۳۶۷ به دستور مستقیم شخص خمینی، به جوخه های تیر باران و طنابهای دار سپرده شدند. خمینی با صدور این فرمان، به جنایتی بزرگ، که مصداق تام و تمام جنایت علیه بشریت است، دست یازید؛ و بدین سان فاجعه ملی به وقوع پیوست، در سکوت وبی خبری جهان!.
فاجعه ای که در آن هزاران نفر از بهترین فرزندان این سرزمین، جان شیفته خود را، با همه شور و عشق به زندگی و خانواده، بر سر آرمان های مردمی نهادند. سوخته جانانی که آرزویی جز عدالت، صلح، آزادی و رهائی میهن از چنگ استبداد نداشتند.
اعدام شدگان عمدتا از کاد رهبری و اعضا و هواداران احزاب و سازمان های سیاسی به ویژه از رهبران حزب توده ایران هستند. بیشتر اعدام شدند که دوران محکومیت زندان را می‌گذراندند یا حتی بعضی‌شان با پایان مدت حبس، منتظر آزادی بودند، به جوخه اعدام سپرده شد.
ابراهیم رئیسی، رئیس کنونی قوه قضاییه، یکی از اعضای هیاتی بود که به دستور خمینی در جلسه‌هایی سریع و بدون تشریفات قضایی معمول برای اعدام زندانیان تصمیم گرفت.
پنج سال پیش نوار صوتی جلسه آیت‌الله حسینعلی منتظری با حسینعلی نیری (حاکم شرع وقت)، مرتضی اشراقی (دادستان وقت)، ابراهیم رئیسی (معاون وقت دادستان) و مصطفی پورمحمدی (نماینده وقت وزارت اطلاعات در زندان اوین) منتشر شد که در آن آقای منتظری اعدام‌ها را “بزرگترین جنایت جمهوری اسلامی” می‌دانست.
امروز بسیاری از مردم ایران، همراه بستگان جان باختگان این فاجعه، خواستار تشکیل کمیته حقیقت یاب پیرامون این جنایت هولناک هستند. این درخواست، مطالبه ای انسانی و حق طلبانه است که باید صورت پذیرد و در این میان هیچ ترفندی نباید و نمی تواند این امر مهم تاریخ معاصر میهنمان را خدشه دار کند. کشتار دهه شصت و نسل کشی زندانیان سیاسی و عقیدتی در تابستان سال ۱۳۶۷ طومار طویل جنایت علیه بشریت و راهنمای وجدان های بیدار است تا در جدال با فراموشی، پیگیری ویادآوری این ستم تاریخی را تا دادخواهی فردا، فراموش نکرده و آن را پیش ببرند .
آیندگان اجازه نخواهند داد یاد و آرمان های سوخته جانان، همچون پیکرها شان در خاک نا کجا آباد ها، بی هیچ نشانی از میان برود.
حیات را پایانی نیست؛ گیریم که در سر هرتند پیچ تاریخ، اهریمن عبوس زمستان بر گلستانمان نیز بگذرد و نقشی از شقایق پرپر بر سینه رادمردان و زنان قهرمان ما بنشاند؛ وظیفه اخلاقی، انسانی و تاریخی همهٔ نیروهای ترقی خواه و مدافع آزادی ست که تلاش های خود را برای تحقق این مهم تشدید کنند.
متن کامل در صدای مردم:
https://www.sedayemardom.net/?p=95859
@sedayemardomdotnet
472 views11:37
ص
