هوا عجیب در اقلیمِ دل ،زمستانی ست گلویِ گردنه یِ مه گرفته طوفانی ست زمان ،زمان زیادی است چشمِ من محروم ... از انعکاسِ خودم، در شبِ چراغانی ست عذابِ درد مرا کشته است در سلّول کسی در انفرادیِ جسمم، همیشه زندانی ست هجومِ درد نفس را دوباره، کارد زده جهانِ سینه پر از قتل هایِ میدانی ست مسیرِ سبز مرا گول زد در اوّلِ راه ولی ببین که هم اکنون، فقط بیابانی ست همیشه ساختم وسوختم، ولی انگار که سرنوشت من و عشق رو به ویرانی ست امید داشت دلِ بینوا خدا زنده است خبر رسیده خدا هم ، خدایِ پایانی ست بساطِ عیش فراهم شده برایِ همه تعارفم نشده عشق ... این چه مهمانی ست؟ #منصوره_باداهنگ @seeb_torsh 759 views22:54
