شوپنهاور درباره‌ی علل از‌هم‌گسیختگی رشته‌ی خاطرات حدس و گمان‌هایی زده است. توضیح او در این باره مبتنی بر این محور است که ما تمایل نداریم تجربیات دردناک و خشن را به حافظه بسپاریم. این فقدان تمایل کاملا طبيعی است؛ فرآیند هضم تجربیات منفی برای هيچ‌کس آسان و بدون درد نيست. اما برای برخی این فرایند چنان دردناک است که اصلا نمی‌توانند آن را از سر بگذرانند؛ بنابراین مقاومت می‌کنند و از پذیرفتن آن خاطرات سر باز‌می‌زنند. همین مسئله باعث ایجاد حفره‌هایی در یادآوری گذشته‌ی آنان می‌شود، حفره‌هایی که گاه با خاطرات خیالی پر می‌شوند.
برگرفته از مقاله: درباره‌ی جنون/ نویسنده: ديويد بتروودز
