امروز در روزنامه دنیای اقتصاد تصویری را دیدم که دردناک ترین تصویری بود که دیده ام
این غزل را برای همین تصویر سروده ام:
برای نـانِ خود جـان می فروشند
ز تـرسِ فقـر ایمان می فروشند
امـان از مردمـی که طـفلِ خود را
برای لقمـه ای نـان می فروشند
روا باشـد بمیـرم تـا نـبـیـنـم
که دخـترهای افغان می فروشند
چـه بی رحمانه دخترهای خـود را
به مـردان هوسران می فروشند
بترس از آهِ آن قـومـی که از فقر
به کافـرها ، مسلمان می فروشند
مگـر الان زمـان بـرده داری ست
که انسان را به انسان می فروشند!
چه باید کـرد با قـومـی که امروز
شـرف را در خیـابان می فروشند
نمانده غیـرت مـردان و، زنـها...
شرافت را چه ارزان می فروشند
عدالت مُـرده در شهـری که آنجا
تمامِ خلـق، وجـدان می فروشند
چه آمد بر سرِ مَـردم که از تـرس
خـدا را هم به شیطان می فروشند
به چشم خویش در(آئینه) دیـدم
که آنجا چـشم گریان می فروشند
شاعر: مهدی شریفی شادفر(آئینه)
کرمانشاه - 10 بهـمـن - 1400
.
