سالکِ شکارچی می داند که مرگش در انتظار اوست و آنچه در این لحظه انجام می دهد ممکن است آخرین نبرد وی در روی زمین باشد. آن را نبرد می نامد، زیرا که مبارزه است.
بیشترِ افراد بی هیچ مبارزه و اندیشه ای اعمال مختلفی انجام می دهند. بر عکس، سالکِ شکارچی هر عملی را تخمین می زند و از آن رو که علم کامل به مرگ خود دارد، چنان با بصیرت اقدام می کند که گویی هر عملی آخرین نبرد اوست. فقط آدم احمق متوجه مزیتی که سالکِ شکارچی بر همنوعانش دارد، نمی شود.
سالکِ شکارچی به آخرین نبردش توجهی شایسته می کند. پس صرفاً طبیعی است که آخرین عملش در روی زمین شایسته ترین اعمالش باشد، بدین ترتیب عمل لذت بخش است و این امر وحشت او را زایل می کند.
«دون خوان ماتیوس»
از کتاب "سفر به دیگر سو"
توضیح: در کتب کاستاندا منظور از مبارزه و شکار، در میدان جنگ یا شکار نیست بلکه داشتن ماهیت مبارز و شکارچی در زندگی و طرق رویارویی انسان با مسائل و مشکلات و فرصت ها و ... می باشد.
@ShamanismToltec
