چه سندِ مظلومیتِ جاودانه‌ای! خواستم بگویم: فاطمه دختر خدیجه ب | شهاب‌الدّین بنائیان
چه سندِ مظلومیتِ جاودانه‌ای!
خواستم بگویم: فاطمه دختر خدیجه بزرگ است؛ دیدم فاطمه نیست. خواستم بگویم که فاطمه دختر محمّد است؛ دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که فاطمه همسر علی است؛ دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که فاطمه مادر حسین است؛ دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب است؛ باز دیدم که فاطمه نیست. نه! این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست. فاطمه، فاطمه است. (دکتر علی شریعتی) امّا این شب‌ها "امام‌علی" علیه‌السّلام، پیکرِ مجروحِ همین زهرایِ اطهر سلام‌الله‌علیها را "مخفیانه" و "مظلومانه" به‌خاک می‌سپارد... و آیا تاریخ، در برابر این رازِ سَر به مُهر، راهِ خموشی می‌گزیند؟ پاسخ "خیر" است، زیرا تاریخ در مواجهه با وصیّتِ افشاگرانه‌یِ فاطمه(س)، مسیری به جز شکستنِ روزه‌یِ سکوت، ندارد... مگر سیّده‌یِ زنانِ عالَم، در وداعِ آخرین، به امیرالمومنین، چه وصیّت فرموده است؟ می‌خواهید اندکی از آثارِ ستمی که ظالمان بر آن‌حضرت روا داشتند را بدانید... پس در سطری از کتابِ "کشتی‌ِ پهلو گرفته" اثرِ ارزشمندِ "استاد سیّدمهدی شجاعی" درنگ کنید تا با جلوه‌ای از گنجِ‌معنایِ مستتر در سفارشِ حق‌طلبانه‌یِ اُمّ‌ابیها به شویِ مظلومش، آشنا شوید: «از علی خواستی –مظلومانه و متواضعانه– که تو را شبانه دفن کند و مقبره‌ات را از چشم همگان مخفی بدارد. می‌خواستی به دشمنانت بگویی دودِ این آتشِ ظلمی که شما برافروخته‌اید نه فقط به چشم شما که به چشم تاریخ می‌رود و انسانیت، تا روز حشر از مزار دُردانه خدا، محروم می‌ماند. چه سند مظلومیت جاودانه‌ای! و چه انتقام کریمانه‌ای!» مهم‌ترین بخش از این وصیّتِ بلند، به منعِ حضورِ غاصبانِ خلافتِ رسول‌خدا صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله و عاملانِ شهادتِ انسیّه‌یِ حورا علیهاالسلام، اختصاص دارد... آنجا که دُختِ ستمدیده‌یِ پیامبرِ خاتم، پرده از چهره‌یِ تزویرِ ریاکاران بَر می‌کشد و دردمندانه به همسرِ جان بر لبش، می‌گوید: «اُوصِیکَ اَنْ لایشْهَدَ اَحَدٌ جِِنازَتِی مِنْ هؤلاءِ الَّذینَ ظَلَمونِی وَ اَخَذوا حَقِّی فَاِنَّهُمْ عَدُوِّی وَ عَدُوُّ رَسولِ اللهِ وَ لا تَتْرُکْ اَنْ یصَلِّی عَلَی اَحَدٌ مِنْهُمْ وَ لا مِنْ اَتْباعِهِمْ وَ ادْفِنِّی فِی الَّیلِ اِذا هَدَأت الْعُیونُ وَ نَامَتِ الاَبْصارُ؛ [ای علی] تو را وصیت می‌کنم هیچ یک از آنان که به من ظلم روا داشتند و حق مرا غصب کردند، نباید در تشییع جنازه من شرکت کنند؛ زیرا آنها دشمنان من و دشمنان رسول خدا هستند و اجازه نده که فردی از آنها و پیروان‌شان بر من نماز بگزارد. مرا شب دفن کن، آن هنگام که چشم‌ها آرام گرفته و دیده‌ها به خواب فرو رفته باشند.» (دلائل‌الامامة طبری، صفحه ۴۴؛ بحارالانوار، جلد ۷۸، صفحه ۳۱۰) علامّه‌ِشهید مرتضی مطهّری در صفحه ۲۲۵ کتابِ "سیری در سیره نبوی"، پیرامونِ چراییِ توصیه‌یِ محوریِ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها، برای تدفینِ شبانه‌یِ ایشان توسط مولی‌الموالی علی علیه‌السّلام، می‌نویسد: «تاریخ، كارش همیشه لوث است. افرادی جنایتی را مرتكب می‌شوند و بعد خودشان در قیافه یک دلسوز ظاهر می‌شوند برای اینكه تاریخ را لوث كنند، عین كاری كه مأمون كرد: امام رضا را شهید می‌كند، بعد خودش بیش از همه مشت به سرش می‌زند و فریاد می‌كند و مرثیه‌سرایی می‌نماید، و لهذا تاریخ را در ابهام باقی گذاشته كه عده‌ای نمی‌توانند باور كنند كه مأمون بوده است كه امام رضا را شهید كرده است. این لوث تاریخ است. زهرا برای اینكه تاریخ لوث نشود، فرمود مرا شب دفن كن. لااقل این علامت استفهام در تاریخ بماند: پیغمبر یک دختر كه بیشتر نداشت؛ چرا باید این یک دختر شبانه دفن بشود و چرا باید قبرش مجهول بماند؟! این بزرگترین سیاستی است كه زهرای مرضیه اعمال كرد كه این در را به روی تاریخ باز بگذارد كه بعد از هزار سال هم كه شده بیایند و بگویند: وَ لِاَیِّ الْاُمورِ تُدْفَنُ لَیْلاً بِضْعَةُ الْمُصْطَفی وَ یُعْفی ثَراها تاریخ بگوید: سبحان اللّه! چرا دختر پیغمبر را در شب دفن كنند؟! مگر تشییع جنازه یک امر مستحبی نیست، آن‌هم مستحب مؤكَّد، و آن‌هم تشییع جنازه دختر پیغمبر؟! چرا باید افرادی معدود به او نماز بخوانند؟! و چرا اصلاً محل قبرش مجهول بماند و كسی نداند زهرا را در كجا دفن كرده‌اند؟!» پرسشی که پاسخِ آن؛ واقعیّتِ جاری در ماجرایِ تلخِ شهادتِ بهین‌بانویِ دو سَرا که آزردنش، آزارِ خدا و ختمِ پیمبران اوست را بخوبی آشکار می‌سازد... حقیقتی که عارف‌ِ‌بِالله مرحوم آیت‌الله‌العظمی بهجت رحمت‌الله‌علیه، در بیانِ اهمیّتش فرمودند: «فاطمهٔ زهرا علیهاالسلام با همان وصیتی که کرد شبانه دفن شود، پیروز شد و پیروز است.» (در محضر بهجت، جلد ۱، صفحه ۳۹) #شهادت_حضرت_زهرا سلام‌الله‌علیها @shbanaiyan
