#مشروح_جلسات_علمی #سلسله_جلسات_علمی حضرت آیت الله العظمی شیر | 🏴 مرجع عالیقدر آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی دام ظله
#مشروح_جلسات_علمی
#سلسله_جلسات_علمی حضرت آیت الله العظمی شیرازی در #ماه_مبارک_رمضان 1442 (جلسه دهم)
در ابتدای جلسه یکی از آقایان مطرح کرد: از بعضی زوجات پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) نقل شده که گفته: «مَا غَرْتُ لِلنَّبِیِّ عَلَی اِمْرَأَةٍ مِنْ نِسَائِهِ مَا غَرْتُ عَلَی خَدِیجَةَ» آیا این از مطاعن حساب می‌شود؟ یا اینکه امری طبیعی در زنهاست.
مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی فرمودند: ظاهراً مرحوم علامه مجلسی به لحاظ مناسبت حکم و موضوع، حسادت او نسبت به حضرت خدیجه علیها السلام را از مطاعن به شمار آورده است. معمولاً اگر کسی بد بوده و کارهای ناپسند زیادی داشته باشد چنانچه کاری انجام دهد که ذو وجهین باشد عرفاً حکم می‌شود آن کار نیز از بدی او صادر شده، و بالعکس اگر کسی آدم خوبی بوده و همیشه کارهای خوب انجام می‌دهد اگر یک بار کار مشکوکی انجام داد حمل برکار خوب می‌شود زیرا: «الظن یلحق الشیء بالاعم الاغلب». البته این قاعده به عنوان حکم شرعی نیست بلکه مسأله عرفی و عقلانی است.
سؤال شد: اگر شخصی عادت داشته قبل از اذان صبح بیدار شود و آب بنوشد، چنانچه یکبار بعد از نوشیدن آب متوجه شود که اذان گفته و طلوع فجر شده است، حکم روزه اش چیست؟ آیا قضا و کفاره دارد؟ معظم له فرمودند: این مسأله در عروه بیان شده و مورد اختلاف فقها حتی معاصرین هست. اگر شخصی یقین کند که فجر طالع نشده و مثلاً آب بنوشد، یا مخبر ثقه‌ای به او خبر دهد یا به هر سبب دیگری یقین حاصل کند، بعد معلوم شود فجر شده بوده، یا یقین کند مغرب شده و افطار نماید و بعد معلوم شود مغرب شرعی نبوده، در این صورت به نظر بنده قضا و کفاره ندارد و روزه‌اش صحیح است.
