مردم امانتدارند در قلب ما آنگاه که از احساسشان می‌گویند آنگا | sick_art
مردم امانتدارند در قلب ما آنگاه که از احساسشان می‌گویند آنگاه که تو را مهمان لبخندی از خود می‌کنند
قلب انسان ها را امانت گرانب‌ها بدانیم تا قلب هامان شکسته نشود مغز احساس را به دست منطق بدهیم و نگذاریم پلک خواب رفته ی ما نادیده بگیرد ذوق هایشان لبخند هایشان و حتی خاطراتی را که بارها از سر دلتنگی برایمان مرور می‌کنند ما دلتنگ دست های هستیم که هیچگاه لمس نکردیم ما دلگیر خاطراتی هستیم که پنهانی گذشت پس نگذریم از امروزی که گذشته خواهد شد و لبخند و تمجیدهای که شاید جوانه میزد بر دل آدمی ... مهربانی را هوای دل کنیم که ما... ما کاشته ی زمین نیستیم که خاک بی مهری را روی تن درونمان بریزیم ما روحیم ما منشا عشقیم انسان انسانیم لایق سجود فرشته پس فرشته وار به زندگی و انسان ها بنگریم که ما روزی از جسم های خسته کنده و دوباره آزاد چون پروانه می‌شویم پس نگذاریم آنگاه به دام تورهای خصلت های سردمان بیفتیم.
