حال، پیامی دارم برای آن‌دسته از نیروهای کشوری و لشکری که اگرچه دل‌شان با مردم است اما نمی‌توانند آن را به طور علنی اعلام کنند: شما می‌توانید از درونِ سیستم به مردم و معترضان کمک کنید. برای مثال، ☆ می‌توانید با رعایت اصول ایمنی و امنیتی، و به شکلِ ناشناس، اطلاعات مفیدی را که به درد معترضان و مخالفان می‌خورد مستند و منتشر کنید؛ ☆ درباره شیوه‌های سرکوب و اسامی سرکوبگران افشاگری کنید؛ ☆ در ماشینِ سرکوبِ رژیم، اختلال ایجاد کنید؛ ☆ نیروهای هم‌سو با خودتان را که کم هم نیستند، شناسایی کنید تا در زمان مناسب، بتوانید پیوستن به ملت را به شکلِ علنی اعلام کنید.
همچنین می‌خواهم با سرکوبگرانِ رژیم اتمامِ حجت کنم: این رژیم، رفتنی‌ست. اتحاد جماهیر شوروی با هزاران کلاهک هسته‌ای‌اش سقوط کرد. این رژیم درمانده، که از تامینِ نانِ شب شما هم عاجز مانده، سرنوشت بهتری نخواهد داشت. روی اسبِ بازنده شرط نبندید! تصور نکنید کسی شما را نمی‌شناسد و یا بعدا با گفتن «مامور بودم و معذور»، می‌توانید از عدالت فرار کنید. تک‌تکِ جنایات شما ثبت و رسیدگی می‌شود. به شما هشدار می‌دهم که از این آخرین فرصتها استفاده کنید و به ملت بپیوندید.
و اما سخنی کوتاه با ارتشیانِ ایران که همیشه، فداییِ ملت بوده‌‌اند: همان‌طور که در مقابل دشمنِ خارجی از کشور و ملت دفاع کردید، وظیفه دارید که حافظ جانِ ملت در مقابل دشمنِ داخلی باشید. من به وطن‌پرستی شما باور دارم.
نکته قابل توجه در اعتراضات یک ماه گذشته این بوده که لُر و بختیاری، عرب و فارس دوشادوش هم ایستادند و خشم و انزجارشان از دشمن مشترک را فریاد زدند. در همین ارتباط، از سران و بزرگان ایلات و عشایر و طوایفِ ایران، از لُر و بختیاری و کُرد و بلوچ تا عرب و قشقایی و تُرک و تُرکمن می‌خواهم تا در پشتیبانی از مردمی که شجاعانه به خیابانها می‌آیند، پیمان اتحاد و همبستگی ببندید.
و در پایان، سخنی با ایرانیانِ خارج از کشور: ما ایرانیان، جز یکدیگر یار و یاوری نداریم. این روزها هم‌میهنان‌مان در ایران برای داشتن حداقل‌های زندگی سختی می‌کشند و با به خطر انداختن جان‌شان، علیه این فرقه تبهکار به پا خاسته‌اند. در چنین شرایطی، وظیفه ما در خارج از کشور است که نه فقط با قلب و زبان، بلکه در عمل هم، در کنارشان باشیم. در همین راستا، کارهایی است که می‌توانید انجام دهید: ۱) در شبکه‌های اجتماعی، صدای ملت ایران را به زبان‌های دیگر بازتاب دهید. تصاویر و ویدئوهای اعتراضات را به زبانِ کشورِ محلِ اقامت‌تان، زیرنویس کنید و به اشتراک بگذارید. ۲) به رسانه‌ها و همین‌طور، مقاماتِ کشورِ محلِ زندگی‌تان، از اعضای دولت تا قانون‌گذاران، ایمیل و تلفن بزنید، و از خواستِ ملت ایران برای رسیدن به آزادی و دموکراسی، آگاه‌شان کنید. از آنها بخواهید که از اعتراضاتِ مردمی در ایران، پشتیبانی کنند. ۳) با رعایتِ قانون و احترام، و به شیوه‌ای مستند و مبتنی بر حقیقت، عوامل و مدافعانِ رژیم در خارج از کشور را رسوا کنید. اجازه ندهید روایت‌های دروغِ مدافعانِ رژیم به روایتِ غالب درباره ایران تبدیل شود. ۴) در حدِ توان‌تان، از معترضان و زندانیانِ سیاسی و خانواده‌های جان‌باختگانِ اعتراضات، پشتیبانی مالی کنید. حتی یک مبلغِ کم هم می‌تواند در زندگی آنها اثرِ بزرگی بگذارد. ۵) امروز، خانواده‌ای در ایران نیست که جمهوری اسلامی، عزیزی را از آن نگرفته باشد. غم و دردِ از دست دادنِ عزیز، جانکاه است… می‌دانم… در همین ارتباط، از حقوق‌دانان و مددکارانِ اجتماعی می‌خواهم که به خانواده‌های جان‌باختگان و زندانیانِ سیاسی یاری برسانند. ۶) در همبستگی با اعتراضاتِ ملتِ ایران، تجمعات اعتراضی و برنامه‌هایی را برپا کنید. به‌ویژه از شما هنرمندان می‌خواهم که با هنرتان صدای ملتِ ایران باشید و در تشکیلِ این تجمعات نقش ایفا کنید.
از همه افراد و گروه‌های مرجع و مورد اعتماد در جامعه ایرانیانِ خارج از کشور نیز دعوت می‌کنم که فارغ از هر باور سیاسی که دارید، برای نجات ایران به صحنه بیایید.
