{به کار بردن نام رم در هر دو کتاب قطعا از کتاب اشعيا اقتباس نشده، زیرا اشعیا شهری به اسم رم نمی شناخت و در کتابش هم نامی از آن نبرده است. ليکن درتلمود تصویری از ماشیح ارائه شده که در سفر زروبابل وجود ندارد. ماشیح زخمهای خود را باز می کند و سپس آنها را یکی یکی، دوباره می بندد، به این ترتیب، نشان میدهد همواره آماده اجرای مأموریتش، رنج کشیدن برای پاک کردن گناهان بشری است. اگر سفر زروبابل قصد استفاده از مطالب تلمود را می داشت، مسلما از این تصویر مهیج بهره می گرفت و صرف نظر نمی کرد. ولی چنین موضوعی درسفر زروبابل نیست. لذا می توان نتیجه گیری کرد که این کتاب مطالب خویش را از تلمود اقتباس نکرده، بلکه از روایاتی گرفته که مورد استفاده تلمود هم بوده اند. فرض کنیم تلمود بابلی و سفر زروبابل برای ارائه تصویر مسیحی که رنج میکشد از منابع کتاب مقدس استفاده کرده باشند. در این صورت، بازهم می توان گفت در عقیده مسیحیان به مسیح، مسئله رنج کشیدن مسیح نقشی کلیدی و مهم دارد و مسلما همین نکته کافی بوده تا هر دو کتاب تشویق شوند تصویر مزبور را با جزئیات مهیج بیشتری ترسیم کنند. سفر زروبابل ماجرای مرگ و رستاخیز مسیح را نیز ذکر کرده و در این بخش از مندرجاتش تأثیر مسیحیت آشکارتر است. اما کسی که در سفر زروبابل می میرد و مجددا به زندگی بازمی گردد مسيح داودی، شخصیت برجسته درام اخروی نیست، بلکه مسیح از خاندان يوسف است که داستان مرگش بسیار خلاصه و مختصر درتلمود نیز ذکر شده است. اندیشه دو مسیح از ابداعات دوره ربنی نیست. همان گونه که قبلا دیدیم، تلفیق یک مسیح پادشاه با یک مسیح کاهن به زمانی قدیمی تر و به اوایل دوره معبد دوم و زکریای نبی باز می گردد و حتی در تصویری که طومارهای بحرالمیت از مسیح ترسیم کرده اند نیز به چشم می خورد. با این حال، اهمیت این تلفیق، با ترکیب مسیح داودی و مسیح از خاندان يوسف فرق دارد. داود، پادشاه یهود، از قبیله یهودا بود و اخلافش از سده دهم پیش از میلاد تا فتوحات بابلیان در اوایل قرن ششم قبل از میلاد بر قلمرو جنوبی بنی اسرائیل، که آن هم يهودا یا یهودیه خوانده می شد، حکومت کردند. البته سلطنت دیگری هم موسوم به بنی اسرائیل در این ناحیه وجود داشت که رونق بیشتری یافت، ولی عمرش کوتاه تر بود و در ۷۲۲ پیش از میلاد به دست آشوریان سقوط کرد. درسلطنت شمالی، برخلاف حکومت جنوبی، قبایل بسیاری به قدرت رسیدند، اما از میان ده قبیله ای که حکومت را شکل می دادند، معروف ترینشان قبيله افرایم بود. افرایم و برادرش مناسه پسران یوسف بودند، ولی پدربزرگشان، يعقوب، آن دو را به فرزندی پذیرفت تا بتواند سهم فرزند محبوبش، يوسف، را در مقایسه با سهم سایر پسرانش دو برابر کند. به این ترتیب، درعلم فرجام شناسی یهود، علاوه بر مسیح داودی، مسیحی از خاندان یوسف هم معرفی شد. در واقع، این نشان می دهد یهودی ها تمایل داشتند بنی اسرائیل را به ساختار اصلی قبیله ای شان باز گردانند و قبایل ده گانه ای را که از مدت ها قبل پراکنده شده بودند، باری دیگر به اخلاف ساکنان یهودیه ملحق کنند. در اینجا، سفر زروبابل نقش و وظیفه مسیح دین مسیحی را میان مسیح داودی و مسیح از تبار یوسف تقسیم می کند و این ما را به یاد این موضوع می اندازد که سفر زروبابل قبلا نیزهمین کار، یعنی تقسیم وظایف، را درمورد مریم عذرا انجام داده و نقش و وظایف او را میان مجسمه سنگی زیبا و حفضيبه جنگجو قسمت کرده بود. البته، لازم به تذکر است که هر دو مسیح مورد بحث شخصیت های مثبت به شمار می آیند، حال آنکه مجسمه سنگی شخصیتی مثبت ندارد. شاید سفر زروبابل تحت تأثیر کتاب های مذهبی قبل از خودش قرارگرفته بوده، لذا مسئله رنج کشیدن را با مسیح داودی مرتبط کرده است۱۳ و درنتیجه، از پیش مشخص کرده که از میان مسیح داودی و مسیح از تبار یوسف کدام یک باید رنج بکشد. به هرحال، سفر زروبابل در اینجا عنوان کرده مسیحی که می میرد و دوباره زنده می شود، نه مسیح اول، بلکه مسیح ثانوی است. شاید مشخص کردن این موضوع، نگرانی خوانندگان سفر زروبابل را از بابت مرگ و رستاخیز مسیح یهودی یا همان مسیح اول برطرف کرده باشد. هدف مؤلف سفر زروبابل هرچه بوده، این ابداعش با استقبال روبه روشد، زیرا همانگونه که قبلا گفتیم، نحمیا، برخلاف حفضیبه، به شخصیت مشترک درام های اخروی بعدی مبدل شد. }(کتاب تاریخ مختصر آخرالزمان صفحات ۲۱۸ الی ۲۲۶)
پ ن ۱۳: در این فقرات به رنج کشیدن ماشیح داود اشاره شده است. وی از بدو تولد چون جسمش بنا به آنچه پیشتر گفته ام ناقص است رنج می کشد و تا تکمیل جسمش به صورت یک انسان طبیعی رنج جسمانیش ادامه خواهد داشت. از طرفی دیگر طبق گفته یک قدیس مسیحی بدین خاطر وی را از آمریکا انتقال دادند که بزرگان روحی ساکن در آمریکا شیطان وجودیش را عذاب می دادند و مانع از رشدش می شدند.
