چشم میدوزم به کهکشان ، به صاعقه ی زندگی ، مرگ پایان زمین نیست، | نغمه های دلتنگی
چشم میدوزم به کهکشان ، به صاعقه ی زندگی ، مرگ پایان زمین نیست، جایی آنسوتر ، میان پهنه ی کرخت زمان، آنجا که چاله های نامریی نشان عبودیت است ، و چشمک های عاشقانه یادبود عاشقانه های زمین ، میان هست و نیست به ابدیت میرسیم ، در ماورای ماده ، آنجا که بال کبوتری شاعرت می کند ، وبوی خاک باران خورده تجدد خاطره میشود در اوهام، زندگی روی پنجره های نورانی مرا صدا میزند آنجا واژه ها مطرودند چه نیاز به واژه وقتی شعر آواز میخواند شاعر عاشق میشود
