. « آدمی می تواند از دو گانگیِ عالم-معلوم بالاتر رود و به اتح | سروش دباغ

.

« آدمی می تواند از دو گانگیِ عالم-معلوم بالاتر رود و به اتحادِ تام و تمام عالِم و معلوم برسد و در این حال هر گونه موضوعیت از میان می رود و من خاموش می شود. آنگاه وجودِ حقیقی خود را به روی ما می گشاید».

در ادامه سفرهای فلسفیِ پسا-فلسفی، بیش از پنج ماه است که مشغول به تدریس « فلسفۀ یاسپرس» هستم با محوریت دو متنِ خواندنی « زندگی نامه فلسفیِ من» و « کوره راه خردِ» او. تا کنون بیست جلسه از این دورۀ دل انگیز برگزار شده؛ 8-7 جلسه دیگر از این دوره باقی مانده است.

فقرۀ پرمغزِ فوق را از « کوره راه خرد» نقل کردم. بحث از « خاموشی» به روایتِ یاسپرس که ذیل بحث از امر فراگیر ( comprehensive) تقریر شده و با وجود ( Being) و آشکارگیِ وجود ( unconcealment of Being) در نظام فلسفیِ هایدگر متناسب و سازوار است، برایم تداعی کنندۀ فقرۀ مشهورِ «رساله منطقی-فلسفی» و سکوتِ ویتگنشتاینی است: « از آنچه نمی توان درباره اش سخن گفت باید به سکوت گذشت».

همچنین یاد آور شعر دلنشینِ « bodhi» سپهری است. در 2 جلسه اخیرِ این درسگفتار، به تفصیل در این باب سخن گفتم. امیدوارم مجالی بیایم و در قالب جستاری، روایت تطبیقیِ خود از این مقولات را بنویسم و با مخاطبان در میان نهم:

« آنی بود، درها وا شده بود
برگی نه، شاخی نه، باغ فنا پیدا شده بود
مرغ مکان خاموش، این خاموش، آن خاموش، خاموشی گویا شده بود
آن پهنه چه بود: با میشی گرگی همپا شده بود
نقش صدا کم رنگ، نقش ندا کم رنگ. پرده مگر تا شده بود؟
هر رودی دریا
هر بودی، بودا شده بود»


https://www.instagram.com/p/CtT5ZJ8u_JS/?igshid=MTc4MmM1YmI2Ng==