پرسپولیس، تیمی که وقتی فوتبال را شناختم طرفدارش شدم ، دیشب (سوم مرداد 99) برای چهارمین بار قهرمان لیگ برتر شد. حامیانش می‌گویند این نتیجه قدرت تیم بود و مخالفنش معتقدند، دست‌های پشت پرده، تیم قرمز پایتخت را به این افتخار بزرگ رساند.
اگرچه دیرزمانی است که فوتبال، شور گذشته را برایم به ارمغان نمی‌آورد و دیگر پای کل‌کل فوتبالی، روزها حنجره‌ام را از دست نمی‌دهم، اما هنوز پرسپولیس و درخششش، قلبم را گرم می‌کند.
این قهرمانی اما فرق داشت. هوادارانی که امسال قصد داشتند «پوکر قهرمانی» را کنار تیمشان بگذرانند، از بد زمانه و سمبه پرزور ویروس کرونا، محکوم شدند تا در خانه، آواز قهرمانی بخوانند. تجربه‌ای که اگرچه برای مردان هوادار تازگی داشت، اما زنان، سال‌هاست آن را مزه مزه می‌کنند. زنانی مثل من که از کودکی با احترام به رنگ قرمز بزرگ شدند، بارها و بارها در کوچه و خیابان و همراه پسران محله فوتبال بازی کردند و اما وقت رفتن به ورزشگاه که رسید، همه درها به رویشان بسته شد. سال‌هاست که زن بودن در این کشور مساوی با محرومیت از ساده‌ترین حقوق زندگی است. حق زندگی، شادی و اشتراک در هویت جمعی.
#زنان_ورزشگاه
@SportWomanLife
