توییتر رو باز می‌کنم و از ۱۰ تا توییتِ «فیلم توییتر» ۹ تاش درب | paperback

توییتر رو باز می‌کنم و از ۱۰ تا توییتِ «فیلم توییتر» ۹ تاش درباره‌ی اندرو گارفیلده (یکی دیگه درباره‌ی اسکورسیزی و حرفش درباره‌ی فیلم‌های ابرقهرمانیه). اینستاگرامم پر از ویدیوهاشه. با دوست‌هام درباره‌اش حرف می‌زنیم. پارسال بود که تعداد زیادی از فیلم‌های کمش رو دیدم و فکر کردم این پسره چه‌قدر بااستعداده! و حالا امسال که فیلم‌های جدیدش رو دیدم حتی بیشتر باور دارم که یکی از بهترین بازیگرهای زمانه‌ی ماست. بیان علتش خیلی کار سختیه، همون‌طور که وقتی می‌خوای فکر کنی چه‌جوری بهترین دوستت «بهترین» دوستت شد چیزی به ذهنت نمی‌رسه و شاید در آخر بگی: فقط جور شد! رابطه‌ی مخاطب با اندرو گارفیلد هم از این دست روابطه. درواقع فکر می‌کنم رابطه‌ی ما با همه‌ی بازیگرهای عالی و البته انسان‌های محبوب زندگی روزمره‌مون از همین روابطه. یک جور انرژی و البته در رابطه با گارفیلد، یک جور رهایی. از اون دست رهایی‌ها که ما رو عاشق بازیگرها می‌کنه و‌ باعث می‌شه پیش خودمون بگیم کاش می‌تونستم مثل اون این‌قدر آزاد باشم و همه‌چیز رو بدون حرف زدن منتقل کنم. ارتباطی فوری با جسم، نگاه و دست‌ها و لبخند.
وقتی فیلمی با بازی اندرو گارفیلد می‌بینم احساس سرزندگی و شیدایی می‌کنم حتی اگه نقش یه آدم مذهبی رو داشته باشه!
و حالا چون تمام دنیا مجذوبش شده، این بوس پر از هیجان فیلم mainstream رو ببینید که به نظرم باید جایزه‌ی بهترین بوس سال رو بگیره. مثل همه‌ی اجراهای اندرو گارفیلده: پر از هیجان.