باهاراومه وخت بجاره کاره شووروزون تاوینه تاوه کاره دده ننه کیله لی و برا لی تازه. گِشه دس و پا کار دری دیل بی قراره
تومه کیله خزانه نشا درزمان گذشته مردمان سخت کوش تالش بعداز سیزده سال تما م هم وغمشان وفکرشان کشت وکار در مزارع برنجشان بود. چون بیشترین امرار ومعاششان ازراه کشاورزی بود روی این اصل بعد از برداشت پاییزی از شلتوکی که مرغوب بود بعداز پاک کردن والک کردن از چند نوع صدری دم سیاه چمپا وانواع دیگر جدا کرده در چرخه هایی که از کاه کلش درست کرده می ریختند و با پریس طناب محکمی. که از کلش درست می کردندبه سقف کوتی یا تلمبار. یا ایوان (تجر)آویزان میکردندتا از دستبرد گنجشک و موش ودیگر حشرات در امان باشد . وبعداز سیزده سال این شلتوک یا تخمه ژه را از چرخه ها خارج می کردندو زنان پرتلالش تالش این ژه ها را در گوشه ای از کوتی یا تلمبار ریخته وبا آب ولرم آن رامی خیساندندورویش را باگونی کنفی واطرافش را با ساقه شوند که یااقطی به فارسی است می پوشاندندوهرروز رویش را اب ولرم می ریختندورویش را میپوشاندند تا جوانه میزد این زنان زحمتکش چندین روز برای کندن این شوند در دورو اطراف واین محل آن محل می گشتند وبعد از جوانه زدن تومه کیله یا همان خزانه را که از قبل برا ی بردن تق کرده ژه یاجو جوانه زده آماده کرده بودند یعنی کف خانه های تومه کیله را بعد از یک دست کردن خاک واب وخواباندن شوند وخاکستر جو جوانه زده (تق کرده ژه). را دران می پاشیدند وابش را بصورت ملایم در ان خانه های تومه کیله نگه می داشتند تا جوانه رشد کنند وتوم یا نشا برای کاشت آماده میشد.
