ناگهان انقلاب بارید| قسمت سوم تقی رحمانی نیرو‌های انقلابی، | تقي رحماني
ناگهان انقلاب بارید| قسمت سوم
تقی رحمانی
نیرو‌های انقلابی، نیروی انقلاب (نیروی اصلی یا سازمان اصلی انقلاب کننده) و رهبر انقلاب؛ باید بین این سه تمایز ایجاد کرد.
نیرو‌های انقلابی نیرو‌های پیشتازی بودند که با عناوین مختلف در دهه ۵۰ به این نتیجه رسیده بودند که نظام سلطنتی را باید واژگون کرد و یک نظام دموکراتیک به وجود آورد. این نیرو‌های پیشتاز دارای آرمان و متأثر از مبارزات ویتنام، کوبا و الجزایر بودند و یک درخواست عمده به‌عنوان ایده سوسیالیست؛ یعنی عدالت اجتماعی، طبقاتی یا دموکراتیک در ذهنشان بود.
این طیف یعنی حکومت آینده را یک حکومت سوسیالیستی یا یک حکومت دموکراتیک میخواستند. حالا برخی از آنان با وجوه مذهبی مثل چپ مذهبی، برخی با وجوه مارکسیستی و برخی از نیرو‌های ملی که نگاه دموکراتیک داشتند و معتقد بودند که تنها راه سرنگونی نظام پهلوی است، این نیرو‌های انقلابی را تشکیل می دادند.
در میان نیرو‌های انقلابی دو نیروی مهم وجود داشت: نیرویی که بعد‌ها به نام چریک‌های فدایی خلق معروف شد و نیرویی که به‌عنوان مجاهدین خلق معروف شدند. این گروه ها خیلی از ایده‌ها را در جامعه منتشر کردند و بعد روشنفکرانی مانند گلسرخی، آریانپور تا شریعتی که بعد تود‌ه ای داشت، شکل گرفتند. آن ها ایده انقلاب به مفهوم رهایی را ترویج کردند، و به دنبال رهایی جامعه و عدالت بودند.
در حقیقت بحث اصلا دموکراسی نبود بلکه بحث آزادی و رهایی برای یک عدالت مردمی با دید خلقی یا با دید توحیدی بود.این نیرو به‌طور مؤثر در میان دانشجویان که تعدادشان زیاد نبود نفوذ داشتند، ولی تعداد کمی که مقبولیت داشتند و دیگر دانشجویان زودتر از این گروه ها متأثر می شدند.
متن کامل
@mellimazzhabi
