«آدم‌ها نمی‌توانند ابعاد تنهایی هم را بفهمند. وقتی من می‌گویم | -تجربم کن!
«آدم‌ها نمی‌توانند ابعاد تنهایی هم را بفهمند. وقتی من می‌گویم تنهام، برداشت مخاطبم از اندازه‌ی تنهایی‌ام، نهایتِ همان چیزی است که خودش تصور می‌کند. کی می‌داند که کدام‌مان تنهایی بزرگ‌تری داریم؟ مثال می‌زنیم، وضعیت‌مان را توضیح می‌دهیم، دردها و غصه‌ها را مثل ادویه‌های تند و معطر به روایت‌مان اضافه می‌کنیم و در انتها مخاطب، فقط می‌تواند با تنهاترین لحظه‌ی خودش مقایسه‌مان کند.»
