هر وقت فاز نصیحت برمیدارم که پند و اندرزی به قضات معظم بدم؛ یاد این می‌افتم که خودم دیگه خارج از گود هستم و هر حرفی که بزنم متهم به این میشم که دارم سنگ خودم رو به سینه میزنم و اصلا من کی ام که خدایی نکرده بخوام کسی رو نصیحت کنم؛ اونم قضات معظم رو !!!!
ولی خوب؛ گفتن بهتر از نگفتنه. حداقل با خودت کنار میای که چیزی که فکر میکردی درسته رو گفتی؛ خواه پند گیرند خواه ملال . ***
شیک و مجلسی نشستی تو خونه؛ زیر کولر خاموش؛ و در حال چایی خوردنی؛ که یه دفعه همسایه ات زنگ میزنه که چه نشستی که دارن زمینت رو دیوار میکشن .
اول فک میکنی دروغ آوریله. آخه مگه میشه زمینی که پنجاه ساله دست ماست رو یکی دیگه بره تصرف کنه و دیوار بکشه .
با اصرار همسایه بلند میشی و میری میبینی یه آقای کت و شلواری محترم در حال چایی خوردن و سیگار کشیدن توی زمین شماست و دوستانش ( که احتمالا از یکی از شهرهای اطراف تهران اومدن ) با چوب و چماق و قمه؛ و فقط برای چایی خوردن؛ کنارش نشستن و کارگرهای از همه جا بی خبر در حال ساخت دیوار .
اگه اهل درگیری باشی که خیلی خوبه . نباید بذاری زمین از دستت خارج بشه . من اگه باشم اسلحه ای میگیرم و میشنیم منتظر شکار . هر کی اومد داخل؛ اول میزنم بعد میپرسم کی هستی . همون کاری که که مجرمین محترم میکنن . ( توصیه ی یکی از دوستان من؛ به همه ی دوستان همینه )
خلاصه اگه اهل درگیری نباشی زنگ میزنی ۱۱۰ و بقیه ی ماجرا . جمله ی معروف مجرمین محترم امروزه اینه . برو شکایت کن . سه سال دیگه برمیگردی و میگی غلط کردم چقدر بدم دست از سرم بردارین . تازه اگه دست برداریم .
چرا؟ ۱ . پروسه ی چندین ساله ی رسیدگی در کلانتری و پاسگاه و ...
۲ . کارشناسی های کارشناسان محترم که فقط خلاصه ای از ادعاهای طرفین رو می‌نویسند و آخرش میگن؛ نمیشه تشخیص داد . منوط به انجام تحقیقات قضایی است . بستگی داره به اینکه نظر قاضی محترم چی باشه . من چیکاره بیدم که جسارت بکنم و از این حرفا . . .
۳ . منع تعقیب های ناشی از عدم انجام تحقیقات و عدم احراز سوء نیت متهمین محترم ۴ . برائت های دادگاه ۵ .تایید های تجدیدنظر که خودش داستان مفصلی داره .
خلاصه؛ کار به جایی رسیده که هر کی میاد میگه زمینم رو گرفتن؛ میگم برو باهاش سازش کن . با شکایت به هیچ جا نمیرسی . برسی هم بعد از چند سال برمیگردی سر جای اولت . چرا ؟ چون زیاد داشتم مواردی که اولی رو که محکوم کردی؛ دومی میاد و همینطور سومي و چهارمی .
الان که یاد نوع مجازات کردن متهمین توسط خودم می‌افتم؛ میگم دم خودم گرم . خداییش راه حل خوبی بود . بلایی سر متهمین می آوردم که : ۱ . ظرف یک هفته تا یک ماه کل پرونده جمع می شد . ۲ . نه تنها متهم فعلی بلکه متهم های بعدی هم جرات نمیکردن که طرف اون زمین یا جرم برن . ۳ . حتی جرات نمیکردن کسی رو اجیر کنن که مزاحمتی برای شاکی ایجاد کنه .
بعد هم میگفتن چرا اینقدر سختگیری می کنی .
حرف آخر قضات معظم، عزیز و گرامی یک بار در حد چند دقیقه؛ قبل از اینکه توی شلوغی پرونده ها و آمار گرایی های آخر ماه، رای صادر کنین؛ به داستان پرونده فکر کنین و خودتون رو جای شاکی و متهم خواهان و خوانده بذارید .
قبل از اینکه با رد شکلی دعوا یا عدم احراز سوء نیت متهم پرونده رو ببندین و اجازه بدید متهمین محترم به ریش دستگاه قضایی بخندن که چه زود در رفتیم؛ به این فکر کنین که این اتفاق برای شما یا خانواده ی شما اتفاق افتاده . واقعا چه انتظاری از دستگاه قضایی دارید ؟
اینکه الان زیر کولر نشستین و همچی رو محمول بر نظر قضایی میدونین خیلی خیلی محترم ؛ ولی یک بار خودتون رو جای اون شاکی بذارید .
مردم چه انتظاری از دستگاه قضایی دارن ؟ نتیجه ی این رای چی میشه ؟ باعث تشکیل چند پرونده ی دیگه میشه؟ و چه تاثیری در احساس امنیت و رضایت مردم از حکومت و دستگاه قضایی داره ؟
