حکایت منطق الطیر درویشی که عاشق دختر پادشاه شد ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﯼ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﭘﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ . ﻓﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭﻳﯽ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺯﺍﻧﮏ ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻢ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩ . ﻋﺎﺭﺽ ﺍﺯ ﮐﺎﻓﻮﺭ ﻭ ﺯﻟﻒ ﺍﺯ ﻣﺸﮏ ﺩﺍﺷﺖ ﻟﻌﻞ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻟﺒﺶ ﻟﺐ ﺧﺸﮏ ﺩﺍﺷﺖ . ﮔﺮ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﯼ ﻋﻘﻞ ﺍﺯ ﻻﻳﻌﻘﻠﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﺪﯼ . ﮔﺮ ﺷﮑﺮ ﻃﻌﻢ ﻟﺒﺶ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﺠﻞ ﺑﻔﺴﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﮕﺪﺍﺧﺘﯽ . ﺍﺯ ﻗﻀﺎ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺩﺭﻭﻳﺸﯽ ﺍﺳﻴﺮ ﭼﺸﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﺵ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﻴﺮ . ﮔﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﺑﯽ ﻧﻮﺍ ﻧﺎﻥ ﺁﻭﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺪ ﺑﺮ ﻧﺎﻧﻮﺍ . ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺁﻥ ﻣﻪ ﻓﺘﺎﺩ ﮔﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻩ ﻓﺘﺎﺩ . ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﺶ ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮﺵ ﺩﺭﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺵ ﺑﺮﮔﺬﺷﺖ . ﺁﻥ ﮔﺪﺍ ﭘﺲ ﺧﻨﺪﻩٔ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻳﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﺑﺪﻳﺪ . ﻧﻴﻢ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﮔﺪﺍ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺟﺎﻥ ﺯﺍﻥ ﺩﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺎﮎ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺯﻣﺎﻥ . ﻧﻪ ﻗﺮﺍﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺷﺐ ﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺩﻡ ﻧﺰﺩ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻫﻢ . ﻳﺎﺩ ﮐﺮﺩﯼ ﺧﻨﺪﻩٔ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﯼ ﺑﺮﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺯﺍﺭ . ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺑﺲ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﮕﺎﻥ ﮐﻮﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺍﯼ ﻋﺠﺐ ﻭﺍﻗﻒ ﺑﺮ ﺁﻥ . ﻋﺰﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺟﻔﺎ ﮐﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺗﺎ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺮ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ . ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﻳﯽ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﯽ ﮐﯽ ﺑﻮﺩ ﺟﻔﺖ . ﻗﺼﺪ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﮕﺮﻳﺰ ﻭ ﺑﺮﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﻡ ﻣﻨﺸﻴﻦ، ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﻭ . ﺁﻥ ﮔﺪﺍ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺴﺖ . ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺜﺎﺭ . ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺎﺻﻮﺍﺏ ﻳﮏ ﺳﺆﺍﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻄﻔﯽ ﺩﻩ ﺟﻮﺍﺏ . ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﺪﯼ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﺍﺯﭼﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ . ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﻳﺪﻣﺖ ﺍﯼ ﺑﯽ ﻫﻨﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪﻡ ﺁﻥ ﺍﯼ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ . ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﻟﻴﮏ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﺧﻄﺎﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﺶ ﭼﻮ ﺩﻭﺩ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺻﻼ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﺑﻮﺩ #عطارنیشاپوری #طنزپارسی @Tanzepars 628 viewsFiruz Ataie, 06:29
