اعتلای آزادی‌های بنیادی بدون فرق گذاشتن بین نژادها، جنسیت، زبان و مذهب
منشور سازمان ملل متحد از بنیادی‌ترین منشورهای تاریخ جهانی بشر است. در این منشور اصولی‌ترین خواسته‌های بشر مدرن ذکر شده است و اگرچه نمی‌توان هیچ حکومتی را مجبور به رعایت آن اصول کرد اما عدم رعایت آن اصول نیز موجب شرم عمومی یک حکومت بایستی باشد.
در یکی از اهداف بنیادی این منشور در فصل اول آن، بر اساس تجربه‌های تلخی که انسان به ویژه در در نیمه نخست قرن ۲۰ از سر گذراند، مشخصا به این نکته اشاره شده است که حصول به همکاری بین‌المللی برای اعتلای آزادی‌های بنیادین بایستی «بدون فرق گذاشتن بین نژادها، جنسیت، زبان و مذهب» باشد.
ایران دهه‌هاست در سازمان ملل متحد عضویت دارد. طبعا بایستی کشورها خود را از لحاظ اصولی - و نه لزوما حقوقی - موظف به رعایت اهداف منشور بدانند.
پرسش اما این است که جمهوری اسلامی اساسا چه اندازه در خود ایران توانسته است آزادی‌های بنیادین را ارتقا دهد؟!
جمهوری اسلامی چه اندازه توانسته است محیط لازم برای آزادی مذاهب را در کشور متکثری همچون ایران فراهم سازد؟
کمی جلوتر بیاییم؛ بر این اساس می‌توان گفت اساسا جمهوری اسلامی و حکومت‌هایی شبیه به آن به چه درد بشریت می‌خورند وقتی اهداف متعالی بشر که در سازمان ملل منعکس شده را نه تنها اجرا نمی‌کنند بلکه در نقض تمام عیار آن نیز می‌کوشند.
#حقوق_اساسی #جمهوری_اسلامی #حکومت_مذهبی #سازمان_ملل #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
