روایتی از اصلاح نافرجام طرح کودک‌همسری طیبه سیاوشی شاه‌عنای | طیبه سیاوشی شاه‌عنایتی
روایتی از اصلاح نافرجام طرح کودک‌همسری
طیبه سیاوشی شاه‌عنایتی
نشریه‌ی نیم‌روز، اسفندماه ۱۴۰۰
قتل ناموسی که عمده‌ی قربانیان آن دختران و زنان‌اند، تنها مسئله‌ای فردی و خانوادگی نیست؛ بلکه عمیقاً اجتماعی است. درواقع این عمل که اوج یک خشونت خانوادگی است و نتایجی اجتماعی در پی دارد، اما خود نیز محصول کنش‌های اجتماعی پیشین است. بنا بر پژوهشی «وجود فشارهای روانی-اجتماعی بر زنان و مردان در خانواده، غیاب یا ضعف شبکه‌های حمایتِ اجتماعی و فردی و انسداد راه‌های قانونی مواجهه با این فشارها، همسران را به قتل شریک زندگی سوق داده است.» همین پژوهش، متغیرهای جمعیت‌شناختی و اجتماعی چون پایگاه اقتصادی-اجتماعی، تعداد فرزندان و سنِ زن و شوهر را در ارتکاب همسرکشی دخیل می‌داند.
بنابراین، اختلاف سنی زیاد زوجین که در غالب موارد به ضرر زن است، پایین‌بودن سن زن در بدو ازدواج و عدم آگاهی و توانایی او برای دفاع از حقوق خود، از عواملی به شمار می‌روند که مقتول را در موقعیت ضعف مطلق قرار می‌دهد و احتمال رخ‌دادن بدترین وجه خشونت روی زن را بیشتر می‌کند.
