ای نازنین مراقب خود باش طوفان به سهمناکترین شکل با چهره ای کریه با قصد جان هر چه امید و جوانه است دندان نشان دهد هر لحظه غلظت و فوران دود و غبار و سردی و تاریکی بر سوی چشم و نرمی اندیشه آوار می شود گویی که آسمان دگر آبی نیست ! گویی که ابرهای سترون دوران یائسگی مشق می کنند ! گویی که مهر و ماه و خیل ستارگان از کهکشان ما هجرت نموده اند! ای نازکم ! امید دل و جانم ! زنهار ! بیخیال ننشینی ! زنهار ! ناامید نگردی ! ما با چراغ تجربه و دانایی در کلبه ای به قد توانایی زین روزگار تلخ گذر می کنیم سبز ما سخت جانتر از همه سختیهاییم ما تشنگان شادی فرداییم باید که آفتاب بیاید باید که ماهتاب بتابد باید که رود و چشمه و دریا سر را به مهر ابر بساید باید به سقف آبی و زیبای آسمان رنگین کمان دوباره درخشد باید ز هرم گرم نفسهامان صدها هزار غنچه بروید باید که مهر را پیوند زد به ساقه ی اندیشه باید امید را از نو نهال کرد باید دوباره بود باید دوباره ماند ۹ اردیبهشت ۱۴۰۱ 147 views09:12
