گویا سید ابراهیم رئیسی قرار است در نشست مجمع عمومی سازمان ملل نیز که اندکی بعد از اجلاس شانگهای در زمان مرسوم خود خواهد بود، شرکت کند، اما استدلال آوری محکمی وجود دارد که غیبت رئیسی در نیویورک، مواهب مادی و معنوی بیشتری برای ایران دارد تا حضور در آنجا و یک سخنرانی و یک مثلاً «عدم ملاقات» با بایدن و رفقای اروپاییاش.
هرچند کم نیستند کسانی که با فکری سنتی و البته سطحی، «موقعیت نیویورک» و حضور در مجمع عمومی را برای رساندن صدای ایران به جهان بیبدیل و ممتاز میدانند.
این فکر سنتی همیشه با فشار روانی تیمی که معمولاً در ادوار گذشته، بارسفربستن به ینگه دنیا را خوش میداشتند، همراه بوده و اینان دیگر به تنها چیزی که فکر نمیکردند، فایده منافع ملی بود و معمولاً در همان شیپور «موقعیت ممتاز نیویورک» میدمیدند.
با این حال دلایل زیادی وجود دارد که «کم محلی» رئیسی به نیویورک و غیبت او در آنجا و مانور رسانهای و تبلیغاتی کامل در سمرقند و اجلاس شانگهای، با همه شاخصهایی که این دولت از آغاز تاکنون دنبال کرده است، و با همه آنچه پیشرو داریم، سازگارتر و فایدهمندتر است.