روز عقیم، ۴۵ سال بعد حسین کیانی کارگردان خوش قریحه‌ای ست، | تیوال
روز عقیم، ۴۵ سال بعد
حسین کیانی کارگردان خوش قریحه‌ای ست، اما قبل از آن نویسنده و نمایشنامه‌نویس متبحری هم هست و زوایای پیچیده یک اثر دراماتیک را بخوبی می‌داند. او قرار است بعنوان نویسنده و کارگردان چه چیزی را به آبشخور فکری مخاطب بدهد و در این کشف و شهود تماشاگرش به چه دریافتی خواهد رسید. این کارگردان در نمایش «روز عقیم» ما را به تماشای نمایشی برد از جنس مستند اما قرار نبود که ما بفهمیم با نمایشی شبه مستند طرف هستیم چون او با هوشمندی تخیل خود و شخصیت‌های متبادر از آن را در شکل گیری این روایت دخیل کرده بود. او در روز عقیم دست روی موضوع ملتهبی گذاشته بود و آنرا در فرم و موقعیتی رئالیستی به خورد مخاطب می‌داد همانگونه که این روزها در نمایش «کافه کات» نیز به همان فرم روایی پایبند بوده و همان جنس التهاب موضوعی را مجددا نشانه گرفته است و این بار نیز ماجرایی دیگر از جنسی زنانه را در موقعیتی مشابه و بستری از درام هم افزایی می‌کند. حسین کیانی پس از نزدیک به پنج سال از اجرای روز عقیم دوباره شاید سراغ آن رفته باشد، شاید پرونده این موضوعات مشابه در ذهن او بسته نشده باشد، شاید هم دغدغه‌مندی اجتماعی و کنشگری این نمایشنامه‌نویس معاصر دست از سر او بر نمی‌دارد.
