سال ۱۳۳۸، حسن تقی زاده در نطقی در مجلس سنا به تدریس زبان انگلی | VostokAero
سال ۱۳۳۸، حسن تقی زاده در نطقی در مجلس سنا به تدریس زبان انگلیسی در کودکستان‌ها و دبستان‌ها و عدم توجه به زبان فارسی اعتراض می‌کند. متن آمده در ادامه برشی از یادداشت مرحوم دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن در مجله‌ی یغما در تیرماه ۱۳۳۸ است در واکنش به نطق جناب تقی زاده. این متن به‌سبب درگذشت دانشمند روشن‌ضمیر دکتر #محمدعلی_اسلامی_ندوشن نگلشته و منتشر می‌شود. روحش شاد و یادش مانا #محمدرضا_اربابی
بیماری زبان "... آقای تقی‌زاده آموختن زبان انگلیسی را به کودکان کفر و ننگ خوانده‌اند. اما بدبختانه کفر و ننگ‌های دیگری هست که رواج زبان انگلیسی در قبال آن‌ها پریده‌رنگ و سبک‌بار و بی‌گناه می‌نماید.... تا زمانی‌که علل شیوع زبان انگلیسی و ضعف زبان فارسی از بین نرفته هیچ‌کس قادر نخواهد بود که به دفع معلول پردازد؛ وزارت فرهنگ که هیچ، وزارت جنگ هم توانایی چنین نبردی را ندارد.... گذشته از جنبه مادی قضیه، باید به تلخی اعتراف کرد که کار جامعه‌ی امروز ما،لااقل در تهران، به‌جایی کشیده است که هرچه خارجی است چشم او را خیره می‌کند: زبان خارجی، دوست خارجی، شیوه‌ی زندگی خارجی، اشیا و غذای خارجی... برای فرار از دید و بازدید نوروز از شهر خویش بیرون می‌رود، لیکن فریضه‌ای برای خود می‌داند که عید ژانویه را جشن بگیر، احیانا شمع بیفروزد و کاج بیاراید. و چون زبان وسیله‌ی ارتباط با مظاهر تمدن فرنگی است، می‌کوشد تا در سن پنجاه و شصت سالگی به یاد گرفتن آن پردازد یا لااقل فرزند خویش را به آموختن آن وادارد تا چون خود او دست‌وپاشکسته بار نیاید... تقصیر انحطاط و تنزل زبان فارسی بر گردن کودکان بی‌گناه با پدرومادرهای بی‌خبر نیست، بلکه بر گردن نخبگان و دانشمندانی است که یا در انجام وظیفه‌ی خود کوتاه آمده‌اند و یا خاموش نشسته‌اند و ناظر فروریختن پایه‌های معنوی و اخلاقی قومی هستند که زبان یکی از آن‌هاست. در کشوری که اساس تمدن و فرهنگ متزلزل نیست، هیچگاه آموختن زبان خارجی ایجاد خللی نمی‌کند، بلکه برغنای معارف ملی می‌افزاید. فراوانند جوانان هجده، نوزده ساله‌ی هلندی و سوییسی که دو یا یه زبان خارجی یاد گرفته‌اند و هنوز ملت آن‌ها احساس خطری نکرده است. اما اگر در جامعه‌ای همه‌چیز به‌صورت صورتک (کاریکاتور) درآمد و بنیان اصول لرزان گردید، سرچشمه‌ی اصالت و ابتکار و نیروی معنوی اندک‌اندک کاستی می‌گیرد و طبعا زبان نیز پایداری نمی‌توان کرد. چراهای فراوانی هست که بحث درباره‌ی آن‌ها موجب ملال و صداع می‌شود." https://t.me/arbabi_m_r
