نه به اقتدارگرایی فرهنگی علی اکبر گرجی پخش اعترافات خانم سپ | صدای تهران|VOTEHRAN
نه به اقتدارگرایی فرهنگی
علی اکبر گرجی
پخش اعترافات خانم سپیده رشنو از سیمای جمهوری اسلامی نکات تکان‌دهنده‌ای دارد:
یک. پیشترها این روش غیراخلاقی را برای مسائل امنیتی به کار می‌بردند. اکنون، این روش را به حوزه امور فرهنگی (حجاب) تعمیم داده‌اند. این امر حکایت از امنیتی‌سازی شدیدتر فضای فرهنگی کشور دارد. شاه‌بیت این رویکرد شکست‌خورده صیانت از ارزش‌های فرهنگی با حربه‌های امنیتی و انتظامی است. این روش جلوه دیگری است از همان تفکر و برنامه فرهنگ‌سوز که سال‌ها پیش آن را “اقتدارگرایی فرهنگی” نامیدیم. با روی کار آمدن دولت جناب رییسی، کاربست این روش در حوزه کتاب، فیلم، کنسرت و… قوت گرفته است. کابینه دولت فعلی متشکل از نیروهای نظامی، امنیتی و قضایی است.جوهره وجودی این اشخاص با غلبه امنیت بر امر عمومی سرشته شده و اساسا نمی‌توانند نگاه غیر امنیتی داشته باشند. به عنوان مثال، سخنگو و مدیر رسانه‌ای دولت همان کسی است که در دوران حضورش در قوه قضائیه می‌کوشید تا با ابزار حفاظتی-انتظامی وکلای منتقد و متفاوت را به خط و “متنبه” کند. در دوران او چندین حکم مغایر با قانون اساسی و حقوق ملت در مرکز وکلای قوه قضائیه صادر شده است که بسیاری از آنها، به دلیل حاکمیت جو ارعاب، هنوز رسانه‌ای نشده است.
صدور مجوز برخی از کتاب‌ها ماه‌ها به طول می‌انجامد و دست آخر نیز اگر مجوزی صادر شود با چندین صفحه اصلاح و سانسور همراه خواهد شد. کتاب پویش قانون اساسی بنده از بهمن‌ماه سال گذشته در انتظار صدور مجوز چاپ است. نظارت‌های سختگیرانه و خلاقیت‌کش بر شبکه‌های نمایش خانگی هم دقیقا برخاسته از چنین رویکردی است.
دو. این اعترافات، صرف نظر از شرایط اخذ آن، نه تنها هیچ اثری برای اقناع مردم و ترویج حجاب ندارد، بلکه بسیاری از زنان و دختران ایران‌زمین را مساله‌دار کرده و آنها را به سمت لجاجت و مقاومت بیشتر خواهد کشاند. سه. از یک‌سو، رهبری بر برخورد پدرانه در امور فرهنگی تاکید می‌کنند، از سوی دیگر، صدا و سیما اعترافات خانم رشنو را پخش می‌کند. اعترافاتی که عموم مردم ایران استاندارد بودن شرایط اخذ آن را نمی‌پذیرند. آیا برخورد صدا و سیما و دیگر نهادهای حکومتی با نزاع فرهنگی رخ‌داده در اتوبوس، پدرانه و فرهنگی بود؟ آیا با بسیج دستگاه قدرت علیه خانم رشنو، او را به راه راست هدایت کردید؟
چهار. اقتدارگرایی فرهنگی با جوهره دینداری ناسازگار است. رویکرد فرهنگی پیامبر ما اخلاقی بود. او فلسفه بعثت خود را پاسداری از کرامت اخلاقی انسان می‌دانست و صریحا اعلام می‌کرد: «إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الْأَخْلَاقِ.
