بعد از سیل تهران تصاویر شهردار تهران جناب زاکانی و برخی نمایندگان مجلس در حالی که با کت و شلوار در آب و گل رفته بودند خبری شد و موجی از واکنش های منفی را برانگیخت. غالب واکنش ها جناب شهردار و آقایان نماینده گان مجلس را متهم به ریاکاری و پوپولیسم کرده و طعنه زده بودند کسی که می‌خواهد بازدید و کمک کند، با کت و شلوار نمی آید. با چکمه و لباس کار داخل می شود وووو
من اما به شخصه تصویر منفی در ذهنم ایجاد نشد و اتفاقا وقتی دیدم آنها به محل واقعه آمدند خرسند شدم. چرا که می‌دانم نفس حضور آنها، هم امکانات را به محل می آورد و هم به مردم دلگرمی می دهد. قدرت نیت خوانی هم ندارم بدانم نیت آنها نمایش بوده یا خدمت اما این همه واکنش منفی بخاطر چیست؟ آیا منتقدین و آنان که کت و شلوار گلی را طنز کرده بودند، و جک می ساختند و... توانایی نیت خوانی دارند؟
پاسخ واضح است. اصلا مسئله مردم و... کت و شلوار گلی شده شهردار نیست، حتی بحران در این واقعه سیل و ویرانی خانه ها در وهله اول نیست، بحران واقعی تر که ساختارهای زیست اجتماعی و سیاسی ما را سال ها ویران کرده چیزی است به نام #بحران_اعتماد.
مردم ما بنا به تجارب چند دهه گذشته که در ذهن آنان رسوب کرده، به مسئولین حتی وقتی به ظاهر کار درستی هم دارند انجام می دهند اطمینان ندارند. احساس می کنند در معرض یک نمایش یا یک بازی از پیش طراحی شده هستند. احساس می کنند همیشه کاسه ای زیر نیم کاسه مسئولین کشور هست و محال است آنها صداقت به خرج دهند. حتی در دل بحران سیل و ویرانی و مرگ!
حالا اگر زاکانی هم به آنجا نمی رفت، جو باز هم علیه او بود. که بله شهر را آب برده، شهردار را خواب.
این بحران از سهمگین ترین سیل آب ها هم برای هر حکومتی ویران کننده تر است که علاجش هم به سادگی نیست. مردمی که به کرات عدم صداقت دیده اند، با یک دیدار مردمی و رفتن در گل و شل و دست تکان دادن در ماشین و... به شما ایمان نمی آورند.
مردمی که دیدند آقای زاکانی چطور در شهرداری به قدرت رسید. وقتی که در انتخابات ریاست جمهوری جلوی ملت مصاحبه کرد که هرگز از مرکز پژوهش های مجلس به جایی نخواهد رفت و پیروزی جناحش در انتخابات او را به نوایی نخواهد رساند.
نمایندگان مجلسی که با شعار شفافیت و حل معیشت و... به قدرت رسیدند و حالا در پی تصویب قوانین ضد شفافیت هستند.
