جان دلم! رحیم قمیشی عزیزم! در آیندۀ نزدیک، همه تعطیلی‌ها ب | صدای تهران|VOTEHRAN
جان دلم!
رحیم قمیشی
عزیزم! در آیندۀ نزدیک، همه تعطیلی‌ها برای جشن گرفتن خواهند بود. جشن‌های واقعی، تو فرصت داری با دوست‌هایت در امنیت کامل بروی به مراسم‌های پر از شادی، بخندی، ترانه گوش کنی، به آسمان بپری، بیایی زمین، آنقدر خوش باشی که آخر شب خسته بروی به رختخوابت. بسپری به همه، تا فردا صبح زود بیدارت کنند، که خیلی کار داری! بابد سر کار بروی. تو دیگر بی‌کار نیستی!
دلبندم! در آینده نزدیک هیچکس حق ندارد به معترضان با وقاحت بگوید اراذل و اوباش، بگوید آلت دست اجانب، به آنها اهانت کند. هیچکس حق ندارد بگوید معترضان را سرکوب می‌کنیم! او مجازات می‌شود، به‌دست قضاتی نترس و مستقل. آنقدر رسانه‌های آزاد خواهد بود، که ندانی کدام را بخوانی، همه هم انتقاد می‌کنند و از یک خلاف کوچک دولتی‌ها هم نمی‌گذرند.
جگرگوشه‌ام! در آینده کسی حق ندارد از تو بپرسد دینت چیست، به او چه مربوط است، شکایتش را بکنی جریمه‌ای سنگین می‌شود، آن وقت تو حقوق کاملت را در زندگی خواهی داشت، حتی پدر و مادر هم نمی‌توانند به تو زور بگویند، چه رسد که تهدیدی کنند، پلیس در خدمت تو و مردم ستمدیده خواهد بود، حکومت جز خواست مردم، جز توسعه کشور، جز رفاه و امنیت همه، ساختن آینده و اجرای قانون، هیچ وظیفه دیگری ندارد. آن‌وقت حکومت مالک کشور نیست...
جان دلم! زیبایی‌های ایران آن روز خودشان را نشان می‌دهند، مردم مهربانش، طبیعت باصفایش، تاریخ پرافتخارش، میهمان‌نوازی مردم خوبش، اینها را من نمی‌گویم، دسته دسته جهانگردانی که می‌آیند، خودشان به تو می‌گویند! به تو می‌گویند شب زیبای کویر ایران را هیچ کجای دنیا ندارد، سرسبزی و دلبری سواحل ایران را، اقوام متنوع و اصیل اینجا را. همانطور که می‌خندند و تو هم با آنها جان می‌گیری.
زیبای من! خیلی دیر نیست که شرکت‌های مهم دنیا مسابقه می‌گذارند کدام به ایران زودتر بیایند، آن وقت ما ناز می‌کنیم کدام شرکت‌ها معتبرترند، همان‌ها بیایند، کدام شرکت‌ها امکان جذب بیشتر جوان‌ها را دارند، همان‌ها بیایند، کدام بهتر تولید می‌کنند. آن‌وقت دیگر ما شده‌ایم جزیره ثبات منطقه، جزیره عشق در منطقه، جزیره صلح، جزیره انسان‌های با معرفت، جزیره تلاش و ساختن.
فدایت شوم! آن وقت حق نداری بگویی من تنها یک زندگی معمولی می‌خواهم، تو باید بلند بگویی من بهترین زندگی را می‌خواهم، من همین یک بار زندگی می‌کنم! تو حتماً می‌گویی چه خوب شد در ایران به‌دنیا آمدم، چه خوب شد در این سال‌ها به‌دنیا آمدم.
نازنینم! آن روز مبادا فراموش کنی این آزادی را مدیون آنهایی هستی که خطر کردند، تلاش کردند، زندان رفتند، شهید شدند، سلامتی‌شان را دادند، مدیون یک تاریخ از خودگذشتگی‌ها در این کشور هستی. نکند به آنها بی‌اعتنا باشی. مبادا فکر کنی خوبی‌ها خودبخود به‌وجود می‌آیند، همه اینها با تلاش شبانه‌روزی عده‌ای اتفاق می‌افتد. در طول تاریخ، تا امروز.
همه امیدم! یادت باشد آن روز، قانون مهمترین اصل است در کشور، قانون مقدس است. ذره‌ای به فکر دور زدن قانون نیفتی. دیگر هیچکس بی‌خود پولدار نمیشود، هیچکس بی‌خود فقیر نمیشود! همه باید تلاش کنند تا زندگی خوبی داشته باشند، تا زبانزد مردم کشورها شوند. تا در کره زمین همه بگویند برویم ایران ببینیم همبستگی یعنی چه، حفاظت از محیط زیست یعنی چه، رشد یعنی چه، زیبایی یعنی چه. و‌چه می‌خندیم به آنهایی را که می‌گفتند در خاورمیانه نمیشود کشوری آرام داشت!
قربانت بروم! الان فهمیدی چرا از تلاش برای آینده، هیچوقت خسته نمی‌شویم، چرا هرگز ناامید نمی‌شویم، چرا امکان ندارد از پا بنشینیم... آینده آنقدر دست یافتنی است آنقدر دوست داشتنی است آنقدر روشن است و دلپذیر که جان‌مان را هم بدهیم، تا دیگران آن‌را ببینید کم کرده‌ایم...
عزیزم! نگران نباش ما آن‌روز، در جشن‌ها همراهتان خواهیم بود ولی مثل شما نمی‌توانم بلند بلند بخندیم می‌دانی چرا! ما نسل قدیم، بیشتر در دل‌مان می‌خندیم در دل‌مان دلتنگ می‌شویم آرزو می‌کنیم... و در دل‌مان اشک می‌ریزیم حتی اشک‌های شوق‌مان را ما دل‌هایمان خیلی بزرگ است... جان دلم !
