نان، کار، آزادی؛ مانیفیست زنان افغانستان داوود ناجی در شبی | مطالبات زنان
نان، کار، آزادی؛ مانیفیست زنان افغانستان داوود ناجی
در شبی تاریک، دستی بر دیواری در کابل یا شاید هرات و شاید هم مزار، شاید غزنه شاید هرکجای افغانستان، مینویسد: «ما زنان بیداریم، از تبعیض بیزاریم.» دستی که این متن را مینویسد میداند که شب میرود و دستخط کسی که شب بیدار بوده میماند. این تنها یک نمونه از کارزار خلاقانهی زنان معترض افغانستان برای دستیابی به حقوقشان پس از تسلط طالبان است. به چند نمونهی دیگر نیز اشاره میکنم.
خلاقیت و ابتکار در ۲۸ دسامبر وقتی گروهی از زنان افغانستان در کابل برای چندمین بار به خیابان آمدند تا به نقض حقوق خود اعتراض کنند، یکی از زنان معترض که در صف مقدم بود، از زبان اشاره که مخصوص ناشنوایان است استفاده کرد. او به زبان بیزبانی گفت که طالبان دارند مردم عادی را میکشند و جهان نباید این گروه را بهعنوان دولت به رسمیت بشناسد. این اعتراض بیصدا اما بیش از هر شعار بلندی شنیده شد و بازتاب گستردهای در شبکههای اجتماعی داشت، نه صرفاً به خاطر پیامش بلکه به خاطر زبانی که آگاهانه و خلاقانه انتخاب شده بود؛ همین گزینش زبان پیام مهمتری دربرداشت. در واقع، این زن میخواست بگوید که جهان در مقابل خواستهها و مطالبات زنان افغانستان ناشنوا شده، یا به عبارت دیگر خود را به ناشنوایی زده است. این تنها یکی از نوآوریهای خلاقانهی زنان افغانستان در پنج ماه گذشته بود.