2023-02-15 19:09:33
ما هرگز به زندگی عادی برنمی‌گردیم. همانطور که بعد از دی ۹۶ برنگشتیم، و آبان ۹۸. بعضی چیزها هیچوقت مثل قبل نمی‌شود. مثل ما که هر روز به آینه نگاه می‌کنیم و شرمنده می‌شویم از زنده بودن. مثل تمام شب‌ها و روزهایی که با گریه و ناامیدی خوابیدیم و فکر کردیم همه چیز تمام شده اما رسیدیم به روزهای بی‌بازگشتی که امیدوارتر از هر وقت دیگری هستیم برای پیروزی.
هر بار که اسم خیابان می‌آمد، یادمان می‌افتاد که فلان روز جمع شده بودیم کنار هم و داشتیم برای گرانی بنزین شعار می‌دادیم که اشک‌آور زدند و گلوله زدند و پشت سرش بچه‌ها یکی‌یکی افتادند روی زمین و بعد از آن هر وقت از آنجا می‌گذشتیم، هنوز جای خون‌های خشک شده روی زمین مانده بود.
برف آمد، باران آمد، طوفان شد، هواپیما را زدند، رودخانه‌ها خشکید، متروپل ریخت، تحریم شدیم، تحقیر شدیم، کشته دادیم، اما یادمان نرفت توی سرمای دی چه گذشت یا آبان ۹۸ چقدر خونین بود. هر وقت خواستیم بخندیم، یادمان افتاد به هزار و پانصد تصویری که دیگر نیستند. به متروپل، به پرواز اوکراینی، به نویدی که با هزار امید می‌گفت سلام به ملت شریف ایران، به مهسا، به نیکا، به محسن، به مجید، به محمد و مهدی، به بازمانده‌ها که کسی نمی‌دانست بعد از مرگ عزیزشان، چقدر پنهانی گریه کردند.
حالا مسئله این است که خون با هیچ چیز پاک نمی‌شود. و هیچ چیز به حالت عادی برنمی‌گردد و همه‌ی ما می‌دانیم که این مسیر اگر چه سخت و طولانی‌ست، اما کسی که پایان آن شکست می‌خورد ما نیستیم و نور، بر تاریکی پیروز است.
3.4K views16:09
و
