ذهن نوجوانان خلاق و سیال است و نیاز به میدانی باز و گسترده برای جنب‌وجوش دارد. اگر میدان او را محدود به فضای بستۀ جملات کوتاه با واژگان اندک و درنتیجه تکراری کنیم، مجال خلاقیت ذهنی‌اش را گرفته و عملاً سترون و بی‌حرکتش کرده‌ایم. بی‌سبب نیست که دانش‌آموزان در کلاس درس از پرش‌های ذهنی شکایت دارند. برخی از متن‌های آموزشی چنان بی‌رنگ و بی‌رمق‌اند که نتيجه‌ای جز دل‌زدگی و کسالت و «حديثِ حاضرِ غایب» از آن حاصل نمی‌شود.
سخن را ساده و بی‌پیرایه گفتن، نیکوست و صفتی است به‌ویژه مناسب برای فضاهای درسی و آموزشی، اما به‌نظر می‌رسد برخی از متن‌ها و نوشته‌ها، خود را پشت سر این ویژگی پنهان کرده و درواقع ناتوانی قلم نویسنده به ناتوانی فهم خواننده حواله شده است.
(دکتر #مریم_دانشگر، خبرنامۀ شماره ۱۲، ص ۱)
@xabarname
