چرا اینطوریه، تو میدونی؟ چرا آدمها عشقی که در لحظه به سمتشون پ | یواشکی دوست دارم
چرا اینطوریه، تو میدونی؟ چرا آدمها عشقی که در لحظه به سمتشون پرتاب می کنی رو نمی خوان و میرن، میگردن، زمان میگذره، تو خودت رو توجیه میکنی که اون آدم خاک من نبود، خاک باغچه من نبود، نمی شد توی خاک اون دانه ای کاشت و منتظر جوانه زدنش بود. تو مثل قورت دادن دونه دونه قرص های رنگارنگ برای بهبود وضعیت روحیت با خودت تکرار می کنی که آدمها حصر کردنی نیستن، تو خودت رو توجیه می کنی، به سمت عادت های دیگه دست دراز میکنی و سعی می کنی به اونها گرایش پیدا کنی، یه باغچه مصنوعی برای خودت میسازی و بعد، یه روز که با سرگیجه روی مبل نشستی و به حرفهای مجری تلویزیون پوزخند می زنی اون آدم میاد و میخواد که همون عشق ابتدایی رو بهش داشته باشی. چرا اینطوریه؟ اگه عشق رو به سیب تشبیه کنیم، و پس زدن اون عشق رو، مثل گاز زدن و رها کردنش، نمی تونیم انتظار داشته باشیم که معجزه بشه و سیب گاز زده به شکل اول برگرده، قسمت رها شدش تیره نشده باشه و از طراوتش کم نشده باشه. چرا اینطوریه؟ چون زمان هست و اینجا بهشت نیست و آدمها هم خدا نیستن.
