همان وقتهایی که همه حرف ها رو می‌شنوی و انگار هیچ چیزی نمیشنوی | یواشکی دوست دارم
همان وقتهایی که همه حرف ها رو می‌شنوی و انگار هیچ چیزی نمیشنوی... که پیاله چشمانت نمی‌دانی خود آگاه یا ناخودآگاه چقدر نم زده شده... صداهایی که تصویر میکنی و بینایی ات را ناله میزنی... همان وقت هایی که گرفتگی در سینه حس میکنی که حتی درمانی ندارد دارویی ندارد تا خلاصت کند عمل قلب باز هم سر از آن گرفتگی در نمی آورد همان شب های که دوری و صبوری امانت را میبرد میفهمی که مراقب آمدن و رفتن ها باشی تا دیگر نه پیاله سر رفته ای باشد و نه سینه ای که حتی جایی برای تردد هوا نداشته باشد به خود می آیی میگویی راستی چه شد؟؟؟ و در گیر هزاران چرایی و انتهای پوچی درجا میمانی آن وقت ها میفهمی همه شوخی ها جدیست.. حتی مراقبت ویژه شوخی ها هم تشکیل می دهی چون همان وقت ها همه آهنگ ها ، فیلم ها و نوشته های غمبار عالم هم به حد غمت نمیرسد به هر گناهی رو میزنی تا شاید آلزایمر بتواند، اما افسوس که نمیشود... چون جنایت ، جنایت است... و تاوان زندان عشق را هیچ زندان بانی نیست ...
