#تمنای_باران #به_قلم_شکیبا_پشتیبان #قسمت_1 آدم وقتی کسی رو دو | یواشکی دوست دارم
#تمنای_باران #به_قلم_شکیبا_پشتیبان #قسمت_1
آدم وقتی کسی رو دوست داره براش میجنگه تا اون رو به دست بیاره، حتی شده زوری تا ثابت کنه که یا مال خودشه یا مال هیچکس... اما آدم وقتی پا درون یه دوستی میذاره که از تهش خبر نداره و نمی دونه چی پیش میاد؟! و گول میخوره و نامردی میبینه، زمین و زمان رو به هم می دوزه تا ثابت کنه ب ی گناهیش رو... آره اینا همش عدالت. عدالتی که هم عشق درونش بیداد میکنه هم نامردی... مراقب خودمون توی این دنیای پر از عشق و نامردی باشیم. ــــــــــ راوی : باران من بارانم، باران رادفر. بیست و یک سال دارم و دانشجوی سال آخر دکوراسیون هستم برای کارشناسی . ایران در شیراز تنها زندگی می کنم. دوستی هم ندارم. پدرم را در بچگی از دست دادهام و مادرم مرا اینجا تنها گذاشت و به ترکیه رفت. به من هم چند باری گفت که با او بروم، اما من شهرم را دوست داشته و نرفتم. و ای کاش دهانم لال میشد و می رفتم. یکی از روزها در خوابگاه دانشگاه در حال درس خواندن بودم که فروزان آمد نزدیکم و گفت تولدش هست و مرا دعوت کرد و امان از اینکه چه نقشههای شومی در سر داشت. دختر خوبی به نظر می آمد ولی به دلم نمی نشست. دانشجوهای دیگر می گفتند او مواد فروش است و دیده اند که به بعضی از دخترها در دانشگاه مواد می فروشد. ولی من که ندیده بودم. چند روز شد و روز تولد او سر رسید. نسبت به او و تولدش حس خوبی نداشتم و نمی خواستم بروم و اما آن قدر تمنا کرد که راضی ام ساخت و به جشن تولدش رفتم و آن هم چه تولدی که همچون صحنه هایی تا الان به عمرم ندیده بودم. دخترها و پسرهایی که م*س*ت کرده بودند و در آغوش هم می رقصیدند و بعضی ها با نوک سوزنی تریاک داغ می کردند و می کشیدند که آدرنالینم بالا رفت. خواستم از محله به اصطلاح تولد دور شوم که ناگهان صدای آژیر پلیس آمد و بعد صدای فروزان از پشت سر من که رو به رویم ایستاد و گفت: - خب خب بچه درس خون دانشگاه قرار نیست که تنهایی برم بالا چوبه دار. تو هم هر چند بی گناه از حالا گناهکاری و من تو رو با خودم به زیر می کشم. و همان شد که من احمق و بی گناه، گناهکار شدم، کاش پا به خانه ی او نمیومدم و به آن تولد مزخرف نمی رفتم. وقتی از پنجره آن خانه شوم پا یین پریدم زانو ی پایم کمی خراش برداشت اما مهم نبود مهم بی گناهی ام بود و حالا داشتم نفس نفس می زدم و از دست پلیس فرار می کردم. به چه جرمی ؟ به جرم بی گناهی . می دانم پلیسها حرف مرا باور نمی کنند و من اعدام می شوم. خدایا خودت به داد من برس. کوچه ها را می دویدم و مأمورین به دنبالم می دویدند. من خطا کار نبودم و بی گناه! اما همه مرا مجرم می پنداشتند. هر از گاهی به پشتم نگاه می کردم و میدیدم آن سروان کله شق همچنان دنبالم کرده است. آخر خدا به کدامین گناه، مرا آواره کرده ای ؟ ای کاش من هم به همراه مادرم به ترکیه می رفتم. همانطور بدون مقصد می دوی پدم و نگاهم به جلو بود و گاهی هم به عقب ناگهان از جلو بر زمین افتادم و نقش زمین شدم، مردم خیره خیره با دلسوزی و بعضی ها با نفرت نگاهم می کردند. خواستم بلند شوم و از میوه فروش بابت اینکه باعث شدم تمام میوههایش پخش زمین شود عذر خواهی کنم که ناگهان توسط شخصی بلند شدم و نگاهم به دو جفت پوتین بر خورد و بعد هم به بالا خیره شدم و به سروان خشمگین نگاه کردم و با حرف او که عصبانیت از لحنش موج می زد، فاتحه ام را خواندم. - فکر کردی می تونی از دستم فرار کنی دختر کوچولو؟ دستم را کشید و حرکت کرد و مرا دنبال خود کشاند و گفت:
