آزار جنسی کودکان دانش آموز وقوع آزار جنسی را نمی توان فقط ب | زن و جامعه (زن کارگر)
آزار جنسی کودکان دانش آموز
وقوع آزار جنسی را نمی توان فقط به مشکلات روانی افراد تقلیل داد، چون واقعیت این است که بسیاری از آزارگران مشکل یا اختلال روانی قابل توجهی ندارند. وقوع آزار و سوءاستفاده جنسی از دانش آموزان نشان می دهد، سیستم آموزشی در پیشگیری از آزار جنسی برنامه موثری ندارد و از دو جهت ضعیف عمل کرده است. یکی آموزش دادن به والدین و کودکان درباره آزار جنسی و توانمندسازی آنها است به طوری که بدانند چگونه از خودشان محافظت کنند و مواجهه با آزار را به مسوولان مدرسه و والدین شان گزارش کنند؛ و دیگری پیش بینی سیستم نظارتی برای حمایت از قربانیان آزار جنسی و برخورد با متخلفین و حذف زمینه ها و شرایط مساعد کننده آزار است. وقتی هر دو اینها نادیده گرفته می شود، وقوع آزار جنسی کودکان دور از انتظار نخواهد بود.
آزار جنسی در مدارس نه تنها در بُعد فردی به سلامت جسمی، روانی و اجتماعی کودکان آسیب می زند بلکه در بعد اجتماعی نیز پیامد مهم اش بازماندگی از تحصیل به خصوص در مناطق محروم و در میان تهیدستان است. وقوع ازار جنسی در مدارس، اعتماد والدین و دانش آموزان به سیستم آموزشی را مخدوش می کند، و ممکن است به خصوص در مناطق محروم به افزایش بازماندگی از تحصیل منجر شود. می دانیم که ترک تحصیل خود منشا مشکلات اجتماعی دیگر است.
درباره مسئله آزار جنسی، رویکرد رسمی، سنتی و توسعه نیافته است و اساس مواجهه با این مسئله سکوت و انکار است. این در حالی است که سکوت و انکار به تداوم و تشدید این مساله می انجامد. با همین رویکرد سکوت و انکار است که یا برنامه ای برای پیشگیری یا حمایت از قربانیان وجود ندارد. عموماً آزار جنسی مساله ای بین دو فرد تلقی می شود و دولت خود را از آن کنار می کشد و وجه عمومی موضوع اغلب نادیده گرفته می شود. علاوه براین بعد اقتصادی را هم باید در نظر داشت که برای حمایت از قربانیان (مثلا مشاوره روانشناسی) نیاز به بودجه وجود دارد و دولت که به فکر صرفه جویی و کاستن از هزینه هایش است، بودجه ای برای چنین حمایت هایی اختصاص نمی دهد و آن را به عنوان اقدام لوکس و غیرضروری کنار می گذارد.
رسانه ای شدن اخبار آزار جنسی، تلنگری می شود برای به یادآوردن ضرورت مقابله با آزارجنسی در محیط های آموزشی و کاری. در واقع با رسانه ای شدن موضوع است که ممکن است مطالبه عمومی برای اتخاذ سیاست ها و برنامه های پیشگیرانه شکل بگیرد. آگاه شدن جامعه از موضوع و فشار افکار عمومی می تواند دولت را به صرافت مقابله با آزارجنسی بیندازد. سکوت و بی خبری صرفا به تداوم و تشدید این مساله منجر می شود و به نفع آزارگران است. البته اگر رسانه ای شدن موضوع به اقدام پیشگیرانه منجر نشود، ممکن است ترس و بی اعتمادی به سیستم آموزشی قوت بگیرد و خانواده های مناطق محروم و نابرخوردار به علت عدم احساس امنیت، از تحصیل فرزندان شان ممانعت کنند.
سیمین کاظمی گفتگو با جهان صنعت، ۳۰ تیر ۱۴۰۱ #کودک_ازاری #تجاوز #خشونت_جنسی #نان_کار_آزادی #امنیت_اجتماعی @zan_j
